برابر همه كمالات او را ستايش كن (وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ‌).

در حقيقت اين جمله را مى‌توان به منزله تعليل بر جمله قبل دانست، زيرا هنگامى كه او از هر عيب و نقص پاك و به هر كمال و حسنى آراسته است، چنين كسى شايسته توكل مى‌باشد.

سپس اضافه مى‌كند: از كارشكنى و توطئه‌هاى دشمنان نگران مباش" همين بس كه خداوند از گناهان بندگانش آگاه است" و به موقع حساب آنها را مى‌رسد (وَ كَفى‌ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً).

" سپس بر عرش قدرت قرار گرفت"، و به تدبير عالم پرداخت (ثُمَّ اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ‌).

كسى كه داراى اين قدرت وسيع است مى‌تواند متوكلان بر خود را در برابر هر خطر و حادثه‌اى حفظ كند، كه هم آفرينش جهان به وسيله او بوده و هم اداره و رهبرى و تدبير آن در اختيار ذات پاك او است.

ضمنا آفرينش جهان به صورت تدريجى اشاره‌اى به اين واقعيت است كه خدا در هيچ كارى عجله ندارد، اگر دشمنان تو را سريعا مجازات نمى‌كند براى همين است كه به آنها ميدان و مهلت مى‌دهد تا به اصلاح خويش بپردازند، بعلاوه كسى عجله مى‌كند كه از فوت فرصت، خوف دارد، و اين درباره خداوند قادر متعال متصور نيست.

درباره آفرينش جهان هستى در شش روز و اين كه" روز" در اين گونه‌