نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 7 صفحه : 304
موهبتها و نعمتهايى
را كه به او ارزانى داشته در موارد بسيارى ذكر كرده است، اينك چند مورد از آن
مواهب را در اينجا ذكر مىكنيم:
1- خداى
تعالى رشد و هدايت او را قبلا ارزانيش داشته بود.[1]
2- او را در دنيا برگزيد. و او در آخرت نيز در زمره صالحين خواهد بود، زيرا او در
دنيا وقتى خدايش فرمود: تسليم شو، گفت: تسليم امر پروردگار عالميانم.[2] 3- او كسى است كه روى دل را به
پاكى و خلوص متوجه خدا كرده بود، و هرگز شرك نورزيد.[3]
4- او كسى است كه دلش به ياد خدا قوى و مطمئن شده و به همين جهت به ملكوتى كه خدا
از آسمانها و زمين نشانش داد ايمان آورد، و يقين كرد.[4]
5- خداوند او را خليل خود خواند.[5] 6- رحمت و
بركات خود را بر او و اهل بيتش ارزانى داشت و او را به وفادارى ستود.[6] 7- او را به وصف حليم
و أواه و منيب توصيف كرد.[7]
8- و نيز او را مدح كرده به اينكه امتى خداپرست و حنيف بوده، و هرگز شرك نورزيده،
و همواره شكرگزار نعمتهايش بوده، و اينكه او را برگزيد و به راه راست هدايت نمود
و به او اجر دنيوى داده و او در آخرت از صالحين است.[8]
9- ابراهيم (ع) پيغمبرى صديق بود.[9] و قرآن او
را از بندگان مؤمن و از نيكوكاران شمرده و به او سلام كرده است.[10]
و او را از كسانى دانسته كه صاحبان ايدى و ابصارند ، و خداوند با ياد
قيامت خالصشان كرده است.[11]