[1] وارد شده كه ان شاء اللَّه بحث مفصلى در ذيل آن آيه پيرامون آن احاديث ايراد خواهيم كرد.

[رواياتى در ذيل‌(إِنَّا أَوْحَيْنا إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى‌ نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ) و در ذيل‌(وَ رُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ)]

و نيز در آن كتاب در ذيل آيه:(إِنَّا أَوْحَيْنا إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى‌ نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ ...) از زراره و حمران از امام باقر و امام صادق (ع) آمده كه فرمودند: خداى تعالى به رسول گرامى خود مى‌فرمايد: من به تو وحى كردم همانطور كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى كردم و در اين كلام خود فهماند كه همه وحى‌هايى كه تا كنون به سوى بشر فرستاده در حق آن جناب جمع نموده است.[2] مؤلف: ظاهرا مراد اين است كه هيچ حقيقتى كه از سنخ وحى باشد را از رسول خدا 6 دريغ ننموده، كه دريغ كردن از آن باعث شود راه خدا مختلف و دعوت انبيا متفاوت شود، منظور اين است كه نه اينكه خواسته باشد بفرمايد: هر چه كه خداى تعالى به هر پيغمبرى از پيغمبران گذشته وحى كرده، با همان خصوصيات به رسول خدا 6 نيز وحى كرده است، چون چنين چيزى معنا ندارد و نيز اين نيست كه خواسته باشد بفرمايد:

آنچه بر تو نازل شده و بر تو وحى شده، جامع همه شريعت‌هاى سابق است، چون گفتار در آيه در زمينه افاده اين معنا نيست، مؤيد معنايى كه ما براى حديث كرديم خبرى است كه اينك از نظر خواننده گرامى مى‌گذرد توجه فرمائيد.

و در كافى به سند خود از محمد بن سالم از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه فرمود: خداى تعالى به رسول گرامى اسلام فرموده:(إِنَّا أَوْحَيْنا إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى‌ نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ) و هر پيغمبرى را مامور كرد به اينكه راه و سنت او را پيروى كند.[3] و در تفسير عياشى از ثمالى از امام باقر (ع) روايت آمده كه فرمود: بين آدم و بين نوح پيغمبرانى مخفى و علنى بوده‌اند و به همين جهت نام همه آنها در قرآن كريم نيامده، تنها نام پيغمبرانى كه نبوتشان علنى بوده آمده است، آيه شريفه:(وَ رُسُلًا لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ وَ كَلَّمَ اللَّهُ مُوسى‌ تَكْلِيماً) به همين معنا نظر دارد و مى‌خواهد بفرمايد ما نام بعضى از پيغمبران را مانند بعضى ديگر علنى نكرديم.[4] مؤلف: اين روايت را كلينى ره نيز از على بن ابراهيم از پدرش از حسن بن محبوب از

[1] سوره فاطر، آيه 33 .

[2] تفسير عياشى، ج 1 ص 285.

[3] اصول كافى، ج 2 ص 29.

[4] تفسير عياشى، ج 1 ص 285.