مرا به گناه حامله شد، پس مرا نجات بده، اى صاحب ديدگان حندقوقيه، و خلاصى بخش خاطئين از گناهان، و از آثار شوم آن.

و كشيش جورج‌كوكس در كتاب خود ديانت‌هاى قديمى ، آنجا كه سخن از هندوها دارد، مى‌گويد: هندوها، خداى خود كرشنا را توصيف مى‌كنند به اينكه او شجاعى با شهامت و ذخيره‌اى براى بشر بود، و پر بود از لاهوت، براى اينكه خود را پيشكش كرد، تا عوض باشد از گناه گنه‌كاران.

هيجين هم از اولين فرد اروپايى كه پا به سرزمين نپال و تبت نهاد، يعنى آقاى اندارادا الكروزوبوس نقل كرده كه در باره اله اندرا كه او را مى‌پرستند گفته: او خون خود را به چوبه دار ريخت، و ميخ‌دار دست و پايش را سوراخ كرد، تا بشر را از گناهانش خلاصى ببخشد. و هم اكنون عكس دار در كتب آنان موجود است.

و در كتاب جورجيوس راهب، عكس يعنى تصوير اله اندرا در حالى كه بر بالاى دار كشيده شده، موجود است. البته به شكل صليبى كه اضلاع آن از حيث عرض، متساوى و از حيث طول، مختلف است. باين معنا كه بالاى دار كوتاه‌تر از پائين آن است. و در بالاى دار صورت سر و گردن اندرا كشيده شده، و اگر صورت سر و گردن او نبود، هيچ بيننده بذهنش نمى‌رسيد كه اين صورت شخص بدار آويخته شده است. و اما آنچه از بودائيان در بوذه نقل شده، از تمام جهات بيشتر از ساير مذاهب با معتقدات نصارا انطباق دارد، حتى بودائيان، بوداى خود را مسيح و مولود يگانه و خلاصى بخش عالم ناميده‌اند و ميگويند: بودا، انسانى كامل و در عين حال الهى كامل است كه در قالب ناسوت و جسميت درآمده است تا خود را بدست ذبح بسپارد و قربانى شود و بدين وسيله كفاره گناهان بشر باشد و بشر را از گناهان خلاصى بخشد. و در نتيجه آنها در برابر گناهانشان عقاب نشوند، و علاوه بر آن، وارث ملكوت آسمانها گردند، و اين معنا را بسيارى از علماى غرب آورده‌اند. از آن جمله بيل در كتاب خود و هوك در سفرنامه خود، و موالر در كتاب (تاريخ الاداب السنسكريتى) خود و غير ايشان است. خواننده عزيز، اگر بخواهد، از همه منقولات اطلاع حاصل كند، به تفسير المنار[1] جلد ششم، تفسير سوره نساء و به كتابهاى دائرة المعارف، و كتاب عقائد الوثنية فى الديانة النصرانية و غير اينها مراجعه نمايد اين بود چكيده و بلكه نمونه‌اى از عقيده تجسم لاهوت در قالب ناسوت، و داستان بدار آويخته شدن براى فدا گشتن و كفاره گناهان‌

[1] صفحه 23- 33.