در قرآن كريم هم به اين اعتبار آياتى وارد شده مانند آيه‌(أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجاً فَخَراجُ رَبِّكَ خَيْرٌ، وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ)[1].

و نيز از شعيب حكايت فرموده كه به قوم خود گفت:(يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى‌ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي، وَ رَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقاً حَسَناً)[2] كه مراد وى از رزق حسن نبوت و علم بود، و از اين قبيل‌اند آيات مربوطه ديگر.

و آنچه از آيه شريفه:(إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ)[3] بر مى‌آيد البته با در نظر گرفتن اينكه مقام آن، مقام حصر است اين است كه اولا رزق به طور حقيقت جز به خدا منسوب نمى‌شود، و هر جا به غير او نسبتش دهند از قبيل نسبت عمل خدا به غير خدا دادن است، مانند آيه:(وَ اللَّهُ خَيْرُ الرَّازِقِينَ)[4] كه از آن استفاده مى‌شود رازق بسيار است، و خدا بهترين آنان است، و نيز مانند آيه:(وَ ارْزُقُوهُمْ فِيها وَ اكْسُوهُمْ)[5] همانطور كه مى‌بينيم ملك و عزت كه مخصوص ذات خدا است، به غير خدا هم نسبت داده شده، به اين اعتبار كه غير او هم به اذن و تمليك او، ملك و عزت دارند.

و ثانيا استفاده مى‌شود كه آنچه خلق در وجودشان از آن بهره‌مند مى‌شوند رزق ايشان و خدا رازق آن رزق است، دليل بر اين معنا علاوه بر آيات بسيارى كه در باره رزق، سخن گفته، آيات زياد ديگرى است كه دلالت دارد بر اينكه خلق و امر و حكم و ملك (به كسره ميم) و مشيت و تدبير و خير همه خاص خداى عز و جل است.

[آنچه انسان در راه حرام مورد بهره بردارى قرار مى‌دهد رزق خدا نيست‌]

و ثالثا بر مى‌آيد كه آنچه انسان در راه حرام مورد بهره‌بردارى قرار مى‌دهد، رزق خدا نيست، و نبايد وسيله معصيت را به خدا نسبت داد، براى اينكه خود خدا معاصى بندگان را به خود نسبت نداده، و تشريع عمل زشت را از خود نفى نموده فرمود:(قُلْ إِنَّ اللَّهَ لا يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ، أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ)[6].

[1] و مگر از ايشان مزد مى‌خواهى مزد پروردگارت بهتر است و او بهترين رازقين است،( سوره مؤمنون آيه 72).

[2] سوره هود آيه 88.

[3] سوره ذاريات آيه 58.

[4] و خدا بهترين رزق دهندگان است( سوره جمعه آيه 11).

[5] سفيهان را از مالشان رزق دهيد و جامه بپوشانيد( سوره نساء آيه 5).

[6] بگو خداى تعالى به عمل زشت امر نمى‌كند آيا عليه خدا سخنانى مى‌گوئيد كه دليل علمى بر آن نداريد.( سوره اعراف آيه 28).