آمده كه فرمود: هيچ كس بعضى از قرآن را به بعضى ديگرش نمى‌زند مگر آنكه كافر مى‌شود.

در معانى [1] و محاسن [2] با اسناد، و در تفسير عياشى [3] از حضرت صادق (ع) روايت كرده كه: هيچكس نيست كه بعض از قرآن را به بعض ديگر زند جز آنكه كافر شود.

صدوق (عليه الرحمه) مى‌گويد: من از ابن الوليد از معناى اين حديث پرسيدم، او گفت: زدن بعضى از قرآن به بعضى ديگر اين است كه وقتى از تو تفسير آيه‌اى را مى‌پرسند به تفسيرى كه مربوط به آيه‌اى ديگر است پاسخش گويى.

مؤلف: پاسخ ابن الوليد به مرحوم صدوق كمى ابهام دارد، و دو پهلو است، چون ممكن است مقصودش آن روشى بوده باشد كه در بين اهل علم معمول است، كه در مناظرات خود يك آيه را به جنگ با آيه‌اى ديگر مى‌اندازند، و با تمسك به يكى، آن ديگرى را تاويل مى‌كنند، و هم ممكن است مقصودش اين بوده باشد كه، كسى بخواهد معناى يك آيه را از آيات ديگر استفاده كند، و خلاصه آيات ديگر را شاهد بر آيه مورد نظرش قرار دهد.

اگر منظور ابن الوليد معناى اول باشد درست است، و ضرب بعض قرآن به بعض ديگر است و اگر معناى دوم مقصود باشد، سخن باطلى گفته و دو روايت نامبرده آن را دفع مى‌كنند.

و در تفسير نعمانى‌[4] آمده كه به سندى كه به اسماعيل بن جابر دارد از او نقل كرده كه گفت: من از ابا عبد اللَّه جعفر بن محمد (ع) شنيدم كه مى‌فرمود: خداى تبارك و تعالى محمد 6 را فرستاد، و به وسيله او انبيا را ختم نمود، پس ديگر بعد از او پيغمبرى نخواهد آمد، و كتابى بر او نازل كرد، و به وسيله آن كتاب كتب آسمانى را ختم نمود، و ديگر كتابى نخواهد آمد، و در آن كتاب اشيايى را حلال و چيزهايى را حرام كرد .

پس حلال محمد حلال است تا روز قيامت، و حرام او حرام است تا روز قيامت، در آن كتاب شرع شما و خبر امت‌هاى قبل از شما و بعد از شما است، و رسول خدا 6 اين كتاب را علم اوصيايش قرار داد، علمى كه همواره در آنان باقى است، ولى مردم (اهل سنت) آنان را ترك نمودند.

با اينكه اوصياى رسول خدا 6 شاهدان بر اهل هر زمانند، آرى مردم‌

[1] معانى الأخبار ص 190 ح 1.

[2] محاسن برقى ص 212 ح 86.

[3] تفسير عياشى ج ص 18 ح 2.

[4] فى المحكم و المتشابه المنقولة عن تفسير النعمانى ص 5.