و در مجمع البيان در ذيل آيه‌(إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ) آمده كه از على (ع) روايت شده كه فرمود: معنايش اين است كه پروردگار تو قادر است جزاى مردم نافرمان را بدهد[1].

مؤلف: بناى روايت بر اين است كه عبارت آيه را استعاره تمثيلى بگيرد، و نيز در همان كتاب است كه از امام صادق (ع) نقل شده كه فرمود: مرصاد پلى است بر صراط كه هيچ بنده‌اى نمى‌تواند با داشتن مظلمه‌اى از ديگرى از آن پل بگذرد[2].

و از غوالى از امام صادق (ع) حكايت شده كه در تفسير آيه‌(وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ) فرمود: يونس يقين داشت بر اينكه خدا رزقش را تنگ نمى‌گيرد، و كلمه ظن در اين آيه به معناى يقين است، و قدر به معناى تنگ گرفتن رزق است، مگر نشنيدى كلام خدا را كه فرمود:(وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ)، كه در اينجا نيز معناى قدر تنگ گرفتن معيشت است‌[3].

و در تفسير قمى در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) آمده كه در تفسير آيه‌(كَلَّا إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا)، فرمود يعنى وقتى كه زمين زلزله شود[4].

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از على بن ابى طالب روايت آورده كه گفت:

رسول خدا 6 فرمود: آيا تفسير اين آيه را كه مى‌فرمايد:( كَلَّا إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ‌) ...(وَ جِي‌ءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ) را مى‌دانيد؟ آن گاه فرمود: چون روز قيامت شود جهنم به وسيله هفتاد هزار زمام، به دست هفتاد هزار ملك رانده مى‌شود، و او سركشى مى‌كند، و اگر خداى سبحان او را كنترل نكند آسمانها و زمين را مى‌سوزاند[5].

مؤلف: اين حديث از ابى سعيد خدرى و ابن مسعود، و از طرق شيعه در امالى شيخ به سندش از داوود بن سليمان از حضرت رضا از آباى گرامش از على (ع) از رسول خدا 6 نيز روايت شده‌[6].

و در كتاب عيون در روايات وارده از حضرت رضا در باب توحيد به سند خود از على بن فضال از پدرش، نقل شده كه گفت: از حضرت رضا (ع) پرسيدم: معناى‌

[1] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 10، ص 487.

[2] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 10، ص 487.

[3] نور الثقلين، ج 5، ص 573، به نقل از غوالى.

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 420.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 346.

[6] امالى شيخ طوسى، ج 1، ص 346.