خداى تعالى به كار رفته؟ بعضى‌[1] ديگر از مفسرين در توجيه آن گفته‌اند: اين تبديل اسلوب براى اشاره به كمال استحقاق مؤمنين براى رسيدن خيرات در برابر اعمال نيكشان بوده .

ولى اين هم چنگى به دل نمى‌زند.

و ظاهرا اين تبديل اسلوب در آيه مورد بحث نباشد، بلكه در آيه قبل باشد، كه فرمود:

(نُسارِعُ لَهُمْ فِي الْخَيْراتِ) چون اين كفارند كه خيال مى‌كنند كه اگر خدا مال و فرزندانشان را زياد كرده به خاطر احترامى است كه نزد خدا دارند، و اگر با اين حال مسارعت را به خدا نسبت داده و اسلوب را تبديل نموده، به خاطر اين است كه بفهماند آنچه دارند به قدرت خود ندارند، بلكه خدا به ايشان داده، و آن گاه خيرات بودن آن را به استفهام انكارى نفى و مقابل آن را براى مؤمنين اثبات فرموده.

و حاصل كلام در اين نفى و اثبات اين شد كه: مال و فرزندان، خيرات نيستند تا به سوى آنها سرعت شود، و شتابى كه كفار در تحصيل آن دارند شتاب در خيرات نيست، بلكه اعمال صالح و آثار حسنه آن، خيرات است كه مؤمنين به سوى آن شتاب دارند.

[بيان اينكه در دين خدا تكليف حرجى نه در اعتقاد و نه در عمل وجود ندارد(لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَها)]

(وَ لا نُكَلِّفُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَها وَ لَدَيْنا كِتابٌ يَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ) آنچه از سياق برمى‌آيد اين است كه آيه شريفه مى‌خواهد مردم را به سوى آن صفاتى كه براى مؤمنين ذكر فرموده ترغيب و تشويق نمايد و در ضمن شبهه و توهمى را كه ممكن است به ذهن كسى بيايد دفع فرمايد، توهمى كه مردم را از رسيدن به كرامت آن صفات باز مى‌دارد و آن اين است كه رسيدن به آن مقام امرى دشوار است، و ما طاقت تحمل دشواريهاى آن را نداريم، و اين توهم را به دو وجه دفع فرموده:

اول اينكه دارا شدن آن صفات آن طور كه شهوت‌پرستان وانمود مى‌كنند دشوار نيست، بلكه امرى است آسان، و در خور طاقت نفوس. و دوم اينكه هر چه باشد چه دشوار و چه آسان پاداش دارد، و خدا عمل صالح بندگان را ضايع، و اجر جزيلشان را فراموش نمى‌كند.

پس اينكه فرموده:(وَ لا نُكَلِّفُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَها) تكليف حرجى و خارج از وسع نفوس را نفى مى‌كند و حاصلش اين است كه اين تكليف يا در اعتقادات است كه خداى تعالى حجت‌هاى روشن و واضحى قرار داده كه هم آدمى را به سوى ايمان و لوازم آن كه معارفى حقيقى است دلالت مى‌كند، و هم انسان را مجهز به قوا و غرائزى كرده كه مى‌تواند آن حقايق را درك كند و آنها را تصديق نمايد، و آن عبارت است از عقل، آن گاه از آنجايى كه‌

.

[1] روح المعانى، ج 18، ص 45