درخواستش خود ايشان را هم مى‌گيرد و لذا درخواست نجات مى‌كند.

بعضى‌[1] از مفسرين گفته‌اند: فتح، به معناى حكم و قضاء است كه از فتاحت به معناى حكومت گرفته شده.

(فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ) يعنى او و همراهانش را در سفينه‌اى مشحون يعنى مملو از ايشان و از هر جنبده‌اى يك جفت نجات داديم، كه داستان آن در سوره هود آمده است.

(ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ) يعنى بعد از نجات دادن ايشان بقيه قوم او را غرق كرديم.

( إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً) ...(الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ) درباره اين دو آيه قبلا بحث شد.

بحث روايتى [ (چند روايت در باره نوح 7 و قوم او)]

در كتاب كمال الدين‌[2] و نيز در روضه كافى‌[3] با ذكر سند از ابو حمزه، از امام باقر (ع) روايت آورده كه در ضمن حديثى فرمود: نوح هزار سال مگر پنجاه سال در بين مردم بود، در حالى كه احدى غير او در كار نبوت با وى شركت نداشت و ليكن آن جناب بر مردمى رو آورد كه به طور كلى مساله نبوت را منكر بودند و انبياى قبل از نوح تا زمان آدم را نيز قبول نداشتند، و به همين مطلب اشاره دارد اين قول خداى متعال:(وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ).

يعنى بين نوح و آدم (ع) ده پدر فاصله بود، كه همه از پيامبران بودند.

و در تفسير قمى در ذيل جمله:(وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ) در معناى ارذل فرموده‌اند يعنى فقراء[4].

و نيز در همان كتاب و در روايت ابى الجارود، از امام باقر (ع) آمده كه در ذيل جمله‌(الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ) فرمودند: يعنى مجهز، كه همه كارهايش تمام شده بود، و ديگر هيچ كارى نداشت، جز اينكه روى آب بيفتد[5].

[1] روح المعانى، ج 19، ص 109.

[2] كمال الدين، ج 1، ص 213، ح 2.

[3] كافى، ج 8، ص 113- 115، ح 92.

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 123.

[5] تفسير قمى، ج 2، ص 125.