هم چنان كه بعضى از جبرى مسلكان همين كار را كرده‌اند.

بحث روايتى [ (روايتى در ذيل آيه:( إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ ...))]

در تفسير قمى در ذيل آيه‌(إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعِينَ) مى‌گويد: پدرم از ابن ابى عمير از امام صادق (ع) روايت كرد كه فرمود:

گردنهايشان- يعنى گردنهاى بنى اميه- با آمدن صيحه‌اى آسمانى به نام صاحب الامر، نرم و خاضع مى‌شود[1].

مؤلف: اين معنا را كلينى نيز در روضه كافى‌[2] و صدوق در كمال الدين و مفيد در ارشاد[3] و شيخ در غيبت‌[4]، روايت كرده‌اند. و ظاهرا اين روايات همه از باب جرى و تطبيق مصداق بر كلى است، نه از باب تفسير، چون سياق آيات با تفسير بودن آنها نمى‌سازد.

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 118.

[2] روضه كافى، ج 8، ص 310، ح 483.

[3] ارشاد مفيد، ص 359.

[4] الغيبة، ص 267.