وقتى از عايشه سر مى‌زند كه رسول خدا 6 را در امر خود دچار سوء ظن ببيند، علاوه بر اين در روايت عمر تصريح شده كه گفت: در قلب رسول خدا 6 از آنچه مى‌گفتند سوء ظنى پيدا شده بود.

و كوتاه سخن اينكه دلالت عموم روايات بر سوء ظن رسول خدا 6 نسبت به عايشه جاى هيچ حرفى نيست، و حال آنكه رسول خدا 6 اجل از اين سوء ظن است و چطور نباشد؟ با اينكه خداى تعالى ساير مردم را از اين سوء ظن توبيخ نموده و فرمود: چرا وقتى مؤمنين و مؤمنات اين را شنيدند حسن ظن به يكديگر از خود نشان ندادند، و نگفتند كه اين افترايى است آشكار؟ ، و وقتى حسن ظن به مؤمنين از لوازم ايمان باشد، رسول خدا 6 سزاوارتر به آن است، و سزاوارتر از اجتناب از سوء ظن است كه خود يكى از گناهان مى‌باشد و مقام نبوت و عصمت الهى او با چنين گناهى نمى‌سازد.

علاوه بر اين قرآن كريم تصريح كرده به اينكه رسول خدا 6 داراى حسن ظن به مؤمنين است و فرموده:(وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ، يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ، وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ، وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ)[1].

از اين هم كه بگذريم اصولا اگر بنا باشد گناهانى چون زنا در خانواده پيغمبر نيز راه پيدا كند، مايه تنفر دلها از او شده و دعوت او لغو مى‌گردد، و بر خدا لازم است كه خاندان او را از چنين گناهانى حفظ فرمايد، و اين حجت و دليل عقلى عفت زنان آن جناب را به حسب واقع ثابت مى‌كند، نه عفت ظاهرى را فقط، و با اينكه عقل همه ما اين معنا را درك مى‌كند، چطور رسول خدا 6 آن را درك نكرده و نسبت به همسر خود دچار ترديد مى‌شود.

جهت دوم اينكه: آنچه از روايات بر مى‌آيد اين است كه داستان افك از روزى كه سازندگان آن آن را به راه انداختند، تا روزى كه به همين جرم تازيانه خوردند، بيش از يك ماه طول كشيده، و با اينكه حكم قذف در اسلام معلوم بوده، كه هر كس شخصى را قذف كند و

[1] از آنها كسانى هستند كه پيامبر را آزار مى‌دهند و مى‌گويند او خوش باور و( سر تا پا) گوش است، بگو خوش باور بودن او به نفع شما است او ايمان به خدا دارد و مؤمنان را تصديق مى‌كند و رحمت است براى كسانى كه از شما كه ايمان آورده‌اند، و آنها كه فرستاده خدا را آزار مى‌دهند عذاب دردناكى دارند. سوره توبه، آيه 61.