مِنْها لأنَّها غايَةُ التَذَلُّلِ». [1]

در لسان العرب مى‌خوانيم: «اصْلُ الْعُبُودِيَّةُ الخضُوعُ وَ التَذَلُّلُ».

جالب اين است كه پيشواى مذهب وهّابيّت جمله‌ «لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‌» را مورد توجّه قرار داده، ولى از كنار جمله‌ «ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا ...» به راحتى گذشته است، پس اشكال كار در عبادت غير خدا است نه در «تقاضاى شفاعت براى قرب به خدا» آن هم شفاعت به اذن الله. (دقّت كنيد)

آرى انسان هنگامى كه با پيشداورى ناصوابى وارد مسأله‌اى مى‌شود، آنچه را موافق مقصود اوست مى‌بيند و آنچه مخالف است گاه به هيچ وجه نمى‌بيند و گاه ساده از كنار آن مى‌گذارد، سپس فتواى قتل ميليون‌ها نفر از مسلمين را به عنوان «مشرك» صادر مى‌كند! و خون و مال و ناموس اين مشركان را مباح مى‌شمرد!

البتّه بحث درباره حقيقت «شفاعت» و «دعا» به زودى خواهد آمد، (إن شاء الله).

د) مفهوم «شفاعت»

شفاعت چهارمين واژه قرآنى است كه اين گروه در تفسير آن گرفتار خطا شده‌اند و همان‌گونه كه گفتيم حكم كفر تمام كسانى را كه از

[1]. مفردات راغب، ماده «عبد».