پيامبر صلى الله عليه و آله يا امامان اهل بيت عليهم السلام يا صالحان ديگر تقاضاى شفاعت كنند، صادر كرده و آنها را «مشرك»! خوانده‌اند كه اسناد آن پيش از اين گذشت.

آنها به قدرى در اين راه تندروى مى‌كنند كه پيشواى آنان در رساله «كشف الشبهات» اين مشركان را به دو دليل بدتر از بت‌پرستان زمان جاهليّت مى‌شمرد و تصريح مى‌كند، با اين كه آنها نه اعتقاد به معاد داشتند، نه نماز مى‌خواندند و نه چيزى از فرائض اسلام را بجا مى‌آوردند، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را ساحر و واجب القتل، و قرآن را سحر مى‌شمردند، بازهم بر مشركان عصر ما (آنها كه همه چيز را قبول دارند و متعبّد به تمام آداب اسلام هستند و فقط از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله طلب شفاعت مى‌كنند) برترى دارند!! و تصريح مى‌كند شرك آنها سبك‌تر از شرك اينهاست! چرا؟

زيرا آنها در حال رفاه «بت» مى‌پرستيدند، ولى در حال سختى (به عنوان مثال هنگامى كه گرفتار امواج خروشان و خطرناك دريا مى‌شدند) خدا را با اخلاص مى‌خواندند! [1]

راستى چقدر بى‌انصافى است كه انسان بگويد افراد متديّنى كه تمام مبانى اسلام را قبول دارند و همه آداب و احكام اسلام را انجام مى‌دهند، از تمام گناهان پرهيز دارند، زكات و حقوق مالى خود را به طور كامل مى‌پردازند، از راه‌هاى دور به زيارت خانه خدا مى‌آيند و

[1]. متن عربى اين سخن در صفحه 37 گذشت.