بنابراين اگر از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و بعضى از بندگان صالح خدا همچون امامان اهل بيت عليهم السلام چنين امورى را به همين صورت يعنى «به اذن خدا» تقاضا كنيم، نه تنها شرك نيست، بلكه عين توحيد است، چرا كه ما هرگز آنها را هم‌طراز و هم رديف و شريك خدا و مستقلّ در تأثير قرار نداده‌ايم، بلكه بندگانى سر بر فرمان او و مجرى اوامر او دانسته‌ايم.

تعجّب است چگونه پيشوايان وهّابى از واژه «شرك» كه معنى روشنى دارد، چنين برداشتى كرده و هرگونه درخواست از بندگان صالح خدا را كه جز به اذن خدا كارى نمى‌كنند شرك دانسته‌اند، مطلبى بر خلاف صريح قرآن؟!

فرض كنيد كسى خادمى دارد كه گوش به فرمان مولاست و چيزى را جز به اجازه او انجام نمى‌دهد، اگر كسى از او بخواهد از مولاى خود انجام فلان عمل را تقاضا كن، آيا اين تقاضاكننده، «خادم» را همتا و هم رديف و شريك مولا دانسته است، يا در مسير خدمت؟!

آيا هيچ وجدان بيدارى اين سخن را مى‌پذيرد، كه اين كار شرك است؟

تمام اشتباهات آنها از اينجا ناشى مى‌شود كه آيات قرآن را در كنار هم نچيده‌اند تا مفهوم واقعى آنها روشن شود، بلكه آنچه را كه با پيشداورى‌هاى آنان در بدو نظر هماهنگ بوده پذيرفته، و بقيّه را كنار زده‌اند.