شيطان مى‌ناميدند و از آن اجتناب مى‌كردند!! و خط تلفنى را كه كاخ پادشاه سعودى را به مركز لشكر متّصل مى‌كرد، پاره پاره كردند!

دوربين‌هاى عكّاسى را تا چند سال قبل حرام مى‌شمردند و خريدوفروش آن در بازارهاى مكّه و مدينه تا چندى پيش ممنوع بود، و ملّا عمر وهّابى رئيس طالبان نيز اجازه نداد هرگز عكسى از او بگيرند، و با تحصيل زنان و دختران حتّى در مدارس مخصوص به خود به مخالفت برخاستند و هم اكنون رانندگى زن را هر چند با حجاب كامل باشد حرام مى‌دانند، و گرفتن جشن ميلاد پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و مانند آن را نيز بدعت و حرام مى‌شمرند! نه تنها جشن ميلادى براى پيامبر صلى الله عليه و آله برپا نمى‌كنند، بلكه تمام مسلمين سنّى و شيعه را كه اين كار عاقلانه و انسانى را انجام مى‌دهند، سرزنش مى‌كنند! [1]

به يقين بدعت از ديدگاه فقيهان بزرگ و علماى اصول مفهوم ديگرى دارد.

«بدعت» تفسير خاصّ خود را دارد و آن اين است كه انسان چيزى را كه از دين نيست جزء دين قرار دهد، و به عنوان يك عمل دينى آن را انجام دهد و در تعريف بدعت گفته‌اند: «الْبِدْعَةُ إدْخالُ ما لَيْسَ مِنَ الدِّينِ فِى الدِّينِ». [2]

[1]. فتاوى اللجنة الدائمة للبحوث العلمية و الافتاء، جلد 3، صفحه 18.

[2]. غنائم الأيّام، جلد 1، صفحه 277.

در البحر الرائق (نوشته ابن نجيم مصرى) بدعت چنين تعريف شده است: «غلب استعمالها على ما هو (ايجاد) نقص فى الدّين او زيادة» و در كتاب فيض القدير (نوشته مناوى) چنين آمده: «الحدث فى الدين بعد اكماله» و همه اين تعاريف به يك معنى بازمى‌گردد.