فقط موظّف به برقرارى نظم و امنيّت و امكانات لازم و جلوگيرى از آنچه بر خلاف اجماع مسلمين است مى‌باشند نه بيشتر.

آنها بايد به عقايد همه مسلمين جهان احترام بگذارند و از هتك و توهين نسبت به مقدّسات آنها بپرهيزند و پا را از گليم خود درازتر نكنند كه نه خدا راضى است و نه خلق خدا و نه اين كار عاقبت محمود دارد.

حرم امن خدا بايد از هر نظر امن باشد؛ اين چه امنيّتى است كه اگر «مسلمانان غير وهّابى» پاى خود را جلو و عقب بگذارند آنها را متّهم به شرك كنند؟!

فراموش نمى‌كنم در سفرهاى اوّليّه زيارت خانه خدا، جمعى از مسلمانان كشورهاى مختلف را ديدم كه مى‌خواستند منبر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله را ببوسند و شرطه‌ها را كلافه كرده بودند.

يك نفر كه به ظاهر از مأموران امر به معروف بود، برخاست و اين جمله را گفت: «و اللَّه يجوز قتال هؤلاء بالسيف؛ به خدا سوگند مى‌توان با شمشير به اين گروه حمله كرد» (و خونشان را ريخت!).

چه فرقى مى‌كند، شما جلد قرآن را مى‌بوسيد و آنها منبرى را كه ساليان دراز محلّ وعظ و ارشاد و تعليم و تربيت پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله بوده است، مى‌بوسند. چرا حكم قتل آنها را صادر مى‌كنيد، نه پيروان خود را؟!

شما اين كار را «بدعت» مى‌دانيد و آنها «سنّت».