طبق آنچه در اين كتاب آمده‌ [1] علماى نجد و قضات آن منطقه هيچ يك معنى لا إله إلّا اللَّه را نمى‌دانند و ميان دين محمّد صلى الله عليه و آله و دين «عمرو بن لحى» (بت‌پرست معروف عصر جاهليّت) تفاوتى قائل نيستند، بلكه دين عمرو بن لحى را بهتر مى‌شمرند و دين صحيح مى‌دانند!!

به اين ترتيب تمام علما و فقها و قضات منطقه را مشرك و كافر قلمداد مى‌كند. آنگاه به ذكر كتاب‌هايى كه درباره علما و فقهاى اين سرزمين نوشته شده، مى‌پردازد و مى‌گويد اين يك نمونه روشن است كه شيخ محمّد راه خطا را در تكفير مسلمين مى‌پيمود.

از جمله مواردى كه به عنوان غلوّ در تكفير از سوى اين گروه تندرو وهّابى مى‌شمرد، دو مورد زير است:

1- تكفير شيعه: شيخ محمّد بن عبد الوهّاب در اين زمينه مى‌گويد كسى كه در كفر شيعه شك كند، كافر است! [2]

ابن فرحان مى‌افزايد: در حالى كه ابن تيميه با آن همه غلوّ و عداوت نسبت به شيعه، آنها را مسلمان- هر چند اهل بدعت!- مى‌شمرد و با صراحت مى‌گويد، كافر نيستند. [3]

[1]. الدرر السنية، جلد 10، صفحه 51.

[2]. همان مدرك، صفحه 369.

[3]. داعية و ليس نبياً، صفحه 86.