درباره شيخ محمّد بن عبد الوهّاب چنان مرتكب غلو شده‌اند كه او را از هر خطا مبرّا مى‌پندارند، حتّى يكى از آنها از او تعبير به «شيخ الوجود» مى‌كند. [1] تعبيرى كه حتّى درباره پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله آن را جايز نمى‌شمرند!

و در آخرين ايراد (ايراد سى و سوم) به شيخ مى‌گويد او در صفحه 70، از كتاب خود تنها گروهى را كه از مسأله كفر استثنا كرده همان «مكره» است يعنى كسى كه او را مجبور كنند كه سخن كفرآميزى بر زبان جارى سازد و به آيه‌ «إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ ...» استناد جسته، سپس ابن فرحان گروه ديگرى را مى‌شمرد كه بر اثر جهل و نادانى يا اشتباه در فهم معانى آيات و روايات به انكار بعضى از مسائل دين برخاسته‌اند (در حالى كه اصول اسلام را قبول دارند) اينها نيز به مقتضاى آيات قرآن و روايات معذورند و كافر نيستند.

سپس مى‌افزايد: يكى از عيوب روش شيخ آن است كه يك آيه يا يك حديث را مى‌گيرد و بقيّه آيات و احاديث را رها مى‌سازد و اين اشتباه بزرگى است.

در

فصل دوم‌

كتاب به سراغ نقد آراى شيخ در كتاب «الدرر السنيّة» مى‌رود و 40 مورد از خطاهاى او را متذكّر مى‌شود، از جمله اين كه‌

[1]. داعية و ليس نبياً، صفحه 14.