هيچ عاقل و خردمندى چنين حكم مى‌كند؟!

به تعبير ديگر اگر همان كارى را كه مشركان عرب، در برابر عمّار ياسر، يا پيروان مسيلمه كذّاب در برابر دو نفر از ياران پيامبر (صلى الله عليه و آله) انجام دادند، حاكمان بنى اميّه و خلفاى بنى عبّاس و مانند آنها از مسلمانان ناآگاه نسبت به شيعيان على (عليه السلام) انجام دادند، بايد حكم به حرمت تقيّه كنيم هر چند سبب نابودى صدها يا هزاران نفر پيروان مخلص اهل بيت (عليهم السلام) شود، به سبب اين كه اين حاكمان به ظاهر مسلمانند؟!

اگر امامان اهل بيت (عليهم السلام) با تأكيد فراوان روى مسأله تقيّه تأكيد نكرده بودند، تا آنجا كه فرمودند:

«تِسْعَةُ أعْشَارِ الدِّينِ التَّقِيَّةُ

؛ نه دهم دين تقيه است» [1]، شايد عدد كشتگان شيعه در عصر بنى اميّه و بنى عبّاس به صدها هزار يا ميليون‌ها نفر مى‌رسيد، يعنى دهها برابر كشتارهاى بيرحمانه و وحشيانه‌اى كه داشتند انجام مى‌دادند.

آيا كمترين ترديدى در مشروعيّت تقيّه در چنين شرايطى مى‌توان داشت؟

ما فراموش نمى‌كنيم كه اهل سنّت هم سالها به خاطر اختلافات مذهبى، از جمله بر سر مسأله حادث يا قديم بودن قرآن، اختلافات شديدى داشتند و خون‌هاى زيادى در اين راه ريخته شد! (همان نزاعى كه امروز از نظر محقّقان يك نزاع كاملا بيهوده و بى‌معناست).

آيا گروهى كه خود را بر حق مى‌دانستند، اگر در چنگال مخالفان‌

[1]. بحار الأنوار، جلد 109، صفحه 254.