مأمور بودند براى حفظ جان خويش از شرّ آن جانيان آدمكش و بى‌رحم، از سپر تقيّه بهره جويند.

6- آيا تقيّه فقط در برابر كفّار است؟

بعضى از مخالفان ما هنگامى كه خود را در برابر آيات صريح و روايات بالا مى‌بينند، چاره‌اى جز پذيرش مسأله مشروعيّت تقيّه در اسلام نمى‌بينند، ولى مى‌گويند تقيّه تنها در برابر «كفّار» است و در برابر مسلمين تقيّه مشروع نيست.

حال آن كه عدم تفاوت در ميان اين دو- با توجّه به دلايل فوق- بسيار روشن است، زيرا:

1- اگر مفهوم تقيّه حفظ جان و مال و عِرض در برابر متعصّبان و افراد خطرناك است- كه هست- چه تفاوتى ميان مسلمان ناآگاه و متعصّب و كافر وجود دارد؟ اگر عقل و خرد حاكم به حفظ اين امور و هدر ندادن بيهوده آنهاست، چه تفاوتى بين اين دو مورد وجود دارد؟

ما كسانى را سراغ داريم كه بر اثر شدّت ناآگاهى و تبليغات سوء مى‌گويند: ريختن خون شيعه مايه تقرّب به خداست، آيا اگر شيعه مخلص از پيروان امير مؤمنان على (عليه السلام) و اهل بيت پيامبر (صلى الله عليه و آله) در ميان چنين گروهى گرفتار شد و از او پرسيدند مذهب تو چيست؟ با صراحت بگويد: شيعه‌ام، و گلوى خود را به تيغ جهل و جنايت بسپارد؟!