بنابراين آنها كه مى‌گويند حديثى در اين باره نقل نشده يا فقط يك حديث بيشتر دلالت بر مسح بر پاها ندارد، افراد ناآگاه و متعصّبى هستند كه گمان مى‌كنند چشم‌پوشى و انكار واقعيّت‌ها مى‌تواند واقعيّت‌ها را از ميان بردارد.

اين‌ها مانند كسانى هستند كه دلالت آيه سوره مائده را بر وجوب مسح انكار كرده‌اند، حتّى گفته‌اند آيه مزبور صريح در غسل به معناى شستن است كه شرح آن گذشت.

روايات مخالف‌

انكار نمى‌كنيم كه دو دسته روايت معارض با روايات سابق در منابع معروف برادران اهل سنّت وجود دارد.

نخست رواياتى است كه مى‌گويد پيامبر (صلى الله عليه و آله) پاهاى خود را هنگام وضو مى‌شست، و ديگر رواياتى كه مى‌گويد نه پاها را مى‌شست و نه مسح مى‌كرد، بلكه مسح بر كفش‌ها مى‌نمود!!

ولى نبايد اين قاعده مسلّم علم اصول را فراموش كرد كه اگر دو گروه از روايات درباره يك مسأله با هم تعارض داشته باشند، بايد نخست به سراغ جمع دلالى رفت يعنى آنها را طورى تفسير كرد كه هر دو با هم سازش داشته باشد (البتّه با موازين فهم عرفى).

و اگر ممكن نشد بايد آنها را بر كتاب الله عرضه كرد يعنى بايد ديد كدام يك مطابق قرآن است آن را گرفت و ديگرى را رها كرد، اين دستورى است كه با ادلّه معتبر ثابت شده است.