سوره‌اى كه بر پيامبر (صلى الله عليه و آله) نازل شده دستور مى‌دهد دست و صورت را بشوييم و سر و پاها را مسح كنيم، نبايد با فلسفه چينى‌هاى عقول قاصر انسانى با آن مخالفت نماييم و براى توجيه مخالفت‌ها دست به تفسيرهاى غير موجّهى براى كلام خدا بزنيم.

آرى تفسير به رأى و اجتهاد در مقابل نص، دو بلاى عظيم است كه متأسّفانه چهره فقه اسلامى را در بعضى از موارد مخدوش كرده است.

مسح بر روى كفش‌ها!

و از عجايب روزگار كه هر محقّق بى‌طرفى را شگفت زده مى‌كند اين كه اين برادران كه اصرار بر عدم جواز مسح پاها در وضو و لزوم شستن پاها دارند، اغلب تصريح مى‌كنند كه مى‌توان به جاى شستن پاها روى كفش را مسح نمود، نه در حال اضطرار كه در حال اختيار، نه در سفر بلكه در حضر و در هر حال.

به راستى انسان از چنين حكمى كلافه مى‌شود، يا شستن پاها يا مسح روى كفش‌ها!

البتّه گروه ديگرى كه متأسّفانه از نظر فقه اهل سنّت در اقلّيّت قرار گرفته‌اند، مسح بر كفش‌ها را جايز نمى‌شمردند مانند على بن ابى طالب (عليه السلام) و ابن عبّاس و مالك يكى از ائمّه اهل سنّت (طبق يكى از فتاواى او).

جالب اين كه «عايشه» كه برادران اهل سنّت براى فتاوا و روايات‌