مى‌خواند و سجده مى‌كرد». [1]

بديهى است مفهوم حديث اين است كه پيامبر بر همان سجّاده حصيرى سجده مى‌كرد.

روايات متعدّدى در منابع معروف اهل سنّت آمده است كه پيامبر بر «خمره» نماز مى‌خواند، (خُمره حصير كوچك يا سجّاده‌اى است كه از برگ درخت نخل مى‌بافتند).

عجب اين است كه اگر شيعيان به اين صورت عمل كنند و به هنگام نماز خواندن سجّاده‌هاى حصيرى زير پا بيندازند، از سوى بعضى از متعصّبين به بدعت متّهم مى‌شوند و با چشم خشم به آنها مى‌نگرند در حالى كه اين احاديث مى‌گويد اين كار سنّت پيامبر (صلى الله عليه و آله) بوده است.

و چقدر دردناك است كه سنّت‌ها بدعت شمرده شود!

فراموش نمى‌كنم كه در يكى از سفرهاى زيارت خانه خدا هنگامى كه در مسجد پيامبر (صلى الله عليه و آله) روى سجّاده حصيرى كوچكى مى‌خواستم نماز بخوانم، فرد متعصّبى از علماى وهّابى آمد و حصير را گرفت و با قيافه‌اى خشمگين به گوشه‌اى پرتاب كرد، لا بد «سنّت» را «بدعت» مى‌شمرد!

ج) سيره صحابه و تابعين‌

از موضوعات جالب در اين بحث اين است كه دقّت در حالات‌

[1]. مسند احمد، جلد 6، صفحه 331.