صحابه و گروهى كه بعد از آنها روى كار آمدند (و به نام تابعين معروفند) نشان مى‌دهد كه آنها هم بر زمين سجده مى‌كردند، به عنوان نمونه:

1- جابر بن عبد الله انصارى مى‌گويد: «كنت اصلّى مع النبى (صلى الله عليه و آله) الظهر فآخذ قبضة من الحصى فاجعلها فى كفّى ثم احولها إلى الكف الأخرى حتّى تبرد ثمّ اضعها لجبينى حتّى اسجد عليها من شدّة الحرّ؛ من با پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) نماز ظهر مى‌خواندم، مقدارى از سنگريزه‌ها را در يك كف دست مى‌گرفتم و آن را از اين دست به آن دست مى‌كردم تا خنك شود و بر آن سجده كنم، اين كار به خاطر شدّت گرما بود». [1]

اين حديث به خوبى نشان مى‌دهد كه اصحاب پيامبر (صلى الله عليه و آله) مقيّد بودند بر زمين سجده كنند، حتّى براى موقع گرما چاره مى‌انديشيدند. اگر سجده بر زمين لازم نبود اين كار پرزحمت لزومى نداشت.

2- انس بن مالك مى‌گويد: «كنّا مع رسول الله (صلى الله عليه و آله) فى شدّة الحرّ فيأخذ أحدنا الحصباء فى يده فإذا برد وضعه و سجد عليه؛ ما در شدّت گرما در خدمت رسول خدا (صلى الله عليه و آله) بوديم بعضى از ما سنگريزه را در دستش مى‌گرفت تا خنك شود سپس آن را بر زمين مى‌نهاد و بر آن سجده مى‌كرد». [2]

اين تعبير نيز نشان مى‌دهد كه اين كار در بين اصحاب رايج بوده است.

[1]. مسند احمد، جلد 3، صفحه 327؛ سنن بيهقى، جلد 1، صفحه 439.

[2]. السنن الكبرى بيهقى، جلد 2، صفحه 106.