نمى‌گرفتند، در دل ايراد مى‌كردند و مى‌گفتند: اين در شأن پيامبر (صلى الله عليه و آله) و ياران او نيست و اين كار بوى شرك مى‌دهد!

و يا اگر بعد از رحلت رسول خدا (صلى الله عليه و آله) در مدينه بودند و با چشم خود مى‌ديدند كه أبو أيّوب انصارى، نخستين ميزبان آن حضرت، صورت بر روى قبر آن حضرت گذارده و تبرّك مى‌جويد [1] و يا بلال مؤذّن پيامبر (صلى الله عليه و آله) در كنار قبر آن حضرت نشسته و گريه سر داده و صورت بر آن قبر مى‌مالد، [2] وهّابى‌ها يقه بلال و أبو أيّوب را گرفته و آنها را به كنارى پرتاب مى‌كردند كه اين كار شرك است، همان كارى كه الآن پيروان اين مكتب با زائران قبر رسول خدا مى‌كنند.

در حالى كه تبرّك جستن، كمترين ارتباطى به پرستش ندارد، بلكه مفهومش نوعى احترام توأم با ادب است، به اين اميد كه خدايى كه رسول (صلى الله عليه و آله) را فرستاده به خاطر اين احترام، بركاتش را بر زيارت‌كننده نازل گرداند.

وظيفه خطير علماى اسلام‌

از آنجا كه گاه كارهاى بعضى از عوام بهانه‌هايى به دست مخالفان مى‌دهد، سزاوار است همه علماى اعلام و دانشمندان اسلام، از حركات نسنجيده بعضى از عوام در كنار قبر پيامبر (صلى الله عليه و آله) يا ائمّه بقيع و

[1]. مستدرك الصحيحين، جلد 4، صفحه 560.

[2]. تاريخ ابن عساكر، جلد 7، صفحه 137.