كدام عقل اجازه چنين امرى مى‌دهد؟

جلوگيرى از اين سفرهاى معنوى خسارتى عظيم به بار مى‌آورد، افسوس كه وسواس بى‌معنا در مسأله توحيد و شرك، گروه عظيمى را از اين بركات محروم ساخته است.

3- تبرّك جستن ممنوع است‌

بهانه ديگر: كسانى كه به زيارت قبور بزرگان مى‌روند از قبور آنان تبرّك مى‌جويند و گاه قبر يا ضريح را مى‌بوسند و اين بوى شرك مى‌دهد، و به همين جهت زائران خانه خدا ديده‌اند كه مأموران غلاظ و شداد، در كنار قبر مطهّر پيامبر (صلى الله عليه و آله) از هر طرف ايستاده‌اند و مردم را از نزديك شدن به شبكه‌ها و پنجره‌هاى مشرف بر قبر مطهّر مانع مى‌شوند، و گاه اين مطلب را به «ابن تيميّه» و «محمّد بن عبد الوهّاب» نسبت مى‌دهند.

به يقين اگر اين دو نفر كه بنيانگذار مكتب وهّابيّت هستند در زمان پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) بودند و با چشم خود مى‌ديدند كه در جريان صلح حديبيّه يا فتح مكّه هنگامى كه آن حضرت مشغول وضو گرفتن بود، اصحاب و ياران بر يكديگر سبقت مى‌گرفتند كه آب وضوى او را بربايند و قطره‌اى از آن بر زمين نيفتد [1]، اگر به زبان بر آن حضرت خرده‌

[1]. اين مسأله در طول زندگى پيامبر (صلى الله عليه و آله) بارها اتّفاق افتاد (رجوع شود به صحيح مسلم، جلد 4، صفحه 1943، و كنز العمّال، جلد 16، صفحه 249).