(15) مَنْ كانَ يَظُنُّ أَنْ لَنْ يَنْصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّماءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ ما يَغِيظُ

هر كس گمان مى‌كند كه خدا پيامبرش را در دنيا و آخرت يارى نخواهد كرد (هر كارى از دستش ساخته است بكند)، ريسمانى به سقف خانه خود بياويزد، و خود را حلق آويز و نفس خود را قطع كند (و تا لبه پرتگاه مرگ پيش رود)؛ ببيند آيا اين كار خشم او را فرو مى‌نشاند؟!

شأن نزول:

نصرت خدا حتمى است‌

بعضى از مفسران، در شأن نزول نخستين آيه از آيات فوق، چنين نقل كرده‌اند:

گروهى از قبيله «بنى‌اسد» و «بنى‌غطفان» كه با پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله پيمان بسته بودند، گفتند: ما مى‌ترسيم خدا سرانجام محمد صلى الله عليه و آله را يارى نكند و در نتيجه رابطه ما با هم پيمان‌هايمان از يهود قطع شود، و آنها به ما مواد غذائى ندهند، آيه فوق نازل شده، به آنها اخطار كرد و آنها را سخت مذمت نمود.

بعضى ديگر گفته‌اند: گروهى از مسلمانان به خاطر شدت غضب بر كفار، براى پيروزى پيغمبر صلى الله عليه و آله بيقرارى و بيتابى مى‌كردند، و مى‌گفتند:

چرا وعده خدا در اين زمينه تحقق نمى‌يابد؟ آيه نازل شد و آنها را بر اين بى‌صبرى ملامت كرد. [1]

ا 19 هذانِ خَصْمانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ فَالَّذِينَ كَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيابٌ مِنْ نارٍ يُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُؤُسِهِمُ الْحَمِيمُ‌

اينان دو گروهند كه درباره پروردگارشان به مخاصمه و جدال پرداختند؛ كسانى كه كافر شدند، لباس‌هائى از آتش براى آنها بريده شده، و مايع سوزان و جوشان برسرشان ريخته مى‌شود.

[1] «ابوالفتوح رازى»، و همچنين «تفسير كبير فخر رازى»، ج 23، ص 15، ذيل آيات مورد بحث.