(95) سَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ إِذَا انْقَلَبْتُمْ إِلَيْهِمْ لِتُعْرِضُوا عَنْهُمْ فَأَعْرِضُوا عَنْهُمْ إِنَّهُمْ رِجْسٌ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ جَزاءً بِما كانُوا يَكْسِبُونَ‌ (96) يَحْلِفُونَ لَكُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لايَرْضى‌ عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقينَ‌

هنگامى كه به سوى آنها (كه از جهاد تخلف كردند) بازگرديد، از شما عذرخواهى‌مى‌كنند؛ بگو: «عذرخواهى نكنيد، ما هرگز (سخن) شما را باور نخواهيم كرد! چرا كه خدا ما را از اخبارتان آگاه ساخته؛ و خدا و رسولش، اعمال شما را مى‌بينند؛ سپس به سوى كسى كه داناى پنهان و آشكار است بازگشت داده مى‌شويد؛ و او شما را به آنچه انجام مى‌داديد، آگاه مى‌كند (و جزا مى‌دهد)»!

هنگامى كه به سوى آنان بازگرديد، براى شما به خدا سوگند ياد مى‌كنند، تا از آنها اعراض (و صرف‌نظر) كنيد؛ از آنها اعراض كنيد (و روى بگردانيد)؛ چرا كه پليدند! وجايگاهشان دوزخ است، به كيفر اعمالى كه انجام مى‌دادند.

براى شما قسم ياد مى‌كنند تا از آنها راضى شويد؛ اگر شما از آنها راضى شويد، خداوند (هرگز) از جمعيت فاسقان راضى نخواهد شد!

شأن نزول:

هيچ عذرى پذيرفته نيست‌

بعضى از مفسران مى‌گويند: اين آيات درباره گروهى از منافقان، كه تعدادشان بالغ بر هشتاد نفر مى‌شد، نازل گرديد؛ زيرا هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از «تبوك» بازگشت، دستور داد: هيچ كس با آنها مجالست نكند و سخن نگويد، آنها كه خود را در فشار شديد اجتماعى ديدند، در مقام عذرخواهى برآمدند، آيات فوق نازل شد و وضع آنها را مشخص ساخت. [1]

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحر المحيط»، ج 5، ص 485، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير ابى السعود»، ج 4، ص 93، ذيل آيه مورد بحث؛ «درّ المنثور»، ج 44، ص 264، ذيل آيه.