(102) وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً عَسَى اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ‌

و گروهى ديگر، به گناهان خود اعتراف كردند؛ و كار خوب و بد را به هم آميختند؛ اميد مى‌رود كه خداوند توبه آنها را بپذيرد؛ به يقين، خداوند آمرزنده و مهربان است!

شأن نزول:

باز هم توبه ابولبابه‌

در مورد شأن نزول آيه فوق، رواياتى نقل شده، كه در بيشتر آنها به نام «ابو لبابه انصارى» برخورد مى‌كنيم، طبق روايتى: او با دو يا چند نفر ديگر از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله، از شركت در جنگ «تبوك» خوددارى كردند، و هنگامى كه آيات قرآن در مذمت متخلفين را شنيدند، بسيار ناراحت و پشيمان گشتند، خود را به ستون‌هاى مسجد پيغمبر صلى الله عليه و آله بستند.

هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از جنگ بازگشت و از حال آنها خبر گرفت، عرض كردند:

آنها سوگند ياد كرده‌اند كه خود را از ستون باز نكنند، تا اين كه پيامبر صلى الله عليه و آله آنها را باز نمايد.

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: من نيز سوگند ياد مى‌كنم، چنين كارى را نخواهم كرد، مگر اين كه خداوند به من اجازه دهد.

آيه فوق نازل شد كه خداوند توبه آنها را پذيرفته، و پيامبر صلى الله عليه و آله آنها را از ستون مسجد باز كرد.

آنها به شكرانه اين موضوع، همه اموال خود را به پيامبر تقديم داشتند، و عرض كردند:

اين همان اموالى است كه به خاطر دلبستگى به آن، ما از شركت در جهاد خوددارى كرده‌ايم، همه اينها را از ما بپذير و در راه خدا انفاق كن!

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: هنوز دستورى در اين باره بر من نازل نشده است، چيزى‌