صورت مركب‌هاى آنها بزن، و آنها را دور كن، «حذيفه» چنين كرد.

هنگامى كه، پيامبر صلى الله عليه و آله بدون خطر از «عقبه» گذشت، به «حذيفه» فرمود: آنها را نشناختى؟

عرض كرد: نه، هيچ يك از آنها را نشناختم.

پس از آن، رسول خدا صلى الله عليه و آله نام همه آنها را براى او برشمرد.

«حذيفه» عرض كرد: حال كه چنين است؛ چرا گروهى را نمى‌فرستى آنها را به قتل برسانند؟

فرمود: «دوست ندارم عرب بگويد: هنگامى كه «محمّد» به وسيله يارانش پيروز شد، به كشتن آنها پرداخت»! [1]

اين شأن نزول از امام باقر عليه السلام نقل شده، و در كتب متعددى از حديث و تفاسير نيز آمده است.

در شأن نزول ديگرى مى‌خوانيم: گروهى از منافقان، هنگامى كه موضع پيغمبر صلى الله عليه و آله را در برابر دشمن در «تبوك» مشاهده كردند، از روى تمسخر گفتند: اين مرد گمان مى‌كند، قصرهاى «شام» و دژهاى نيرومند «شاميان» را تسخير خواهد كرد، چنين چيزى محال است، محال.

خداوند، پيامبر خود را از اين واقعه آگاه ساخت، و پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد راه را بر اين گروه ببندند، سپس آنها را صدا زده ملامت كرد، و فرمود: شما چنين و چنان گفتيد، آنها عذر آوردند، كه ما قصد و غرضى نداشتيم، مزاح و شوخى مى‌كرديم، و بر اين موضوع سوگند ياد كردند! [2]

[1] «بحار الانوار»، ج 21، ص 196؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث.

[2] «بحار الانوار»، ج 21، ص 196 و 197؛ «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث.