(65) وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّما كُنَّا نَخُوضُ وَ نَلْعَبُ قُلْ أَ بِاللَّهِ وَ آياتِهِ وَرَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِؤُنَ ا 66 لاتَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إيمانِكُمْ إِنْ نَعْفُ عَنْ طائِفَةٍ مِنْكُمْ نُعَذِّبْ طائِفَةً بِأَنَّهُمْ كانُوا مُجْرِمينَ‌

منافقان از آن بيم دارند كه سوره‌اى بر ضدّ آنان نازل گردد، و آنها را از اسرار درون قلبشان خبر دهد. بگو: «استهزاء كنيد! خداوند، آنچه را از آن بيم داريد، آشكار مى‌سازد»!

و اگر از آنها بپرسى: ( «چرا اين اعمال خلاف را انجام داديد؟!»)، مى‌گويند: «ما بازى و شوخى مى‌كرديم»! بگو: «آيا خدا و آيات او و پيامبرش را مسخره مى‌كرديد»؟!

(بگو:) عذرخواهى نكنيد (كه بيهوده است؛ چرا كه) شما پس از ايمان آوردن، كافر شديد.

اگر گروهى از شما را (به خاطر توبه) مورد عفو قرار دهيم، گروه ديگرى را عذاب خواهيم كرد؛ زيرا مجرم بودند!

شأن نزول:

توطئه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله‌

براى آيات فوق، شأن نزول‌هاى متعددى نقل شده، كه همه مربوط به كارهاى منافقان، پس از جنگ «تبوك» است.

از جمله اين كه: گروهى از منافقان در يك جلسه سرّى، براى قتل پيامبر صلى الله عليه و آله توطئه كردند كه، پس از مراجعت از جنگ «تبوك»، در يكى از گردنه‌هاى سر راه، به صورت ناشناس كمين كرده، شتر پيامبر صلى الله عليه و آله را رم دهند، و بدين گونه حضرت را به قتل برسانند.

خداوند پيامبرش را از اين نقشه، آگاه ساخت، و او دستور داد: جمعى از مسلمانان مراقب باشند، و آنها را متفرق سازند.

زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به آن «عقبه» (گردنه) رسيد، «عمّار»، مهار مركب پيامبر صلى الله عليه و آله را در دست داشت، و «حذيفه» از پشت سر آن را مى‌راند، در اين هنگام، گروه منافقان، كه صورت‌هاى خود را پوشانده بودند فرا رسيدند، پيامبر صلى الله عليه و آله به «حذيفه» فرمود: به‌