در وسط راه با حيوانات وحشى فراوانى رو به رو شدند، آن قدر نزديك كه مى‌توانستند آنها را با دست و نيزه‌ها صيد كنند!

اين شكارها به قدرى زياد بودند كه بعضى نوشته‌اند دوش به دوش مركب‌ها و از نزديك خيمه‌ها رفت و آمد مى‌كردند، نخستين آيات فوق در اين هنگام نازل شد و مسلمانان را از صيد آنها بر حذر داشت، و به آنها اخطار كرد كه: اين يك نوع امتحان براى آنها محسوب مى‌شود. [1]

ا 101 يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتَسْئَلُوا عَنْ أَشْياءَ إِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ وَ إِنْ تَسْئَلُوا عَنْها حينَ يُنَزَّلُ الْقُرْآنُ تُبْدَ لَكُمْ عَفَا اللَّهُ عَنْها وَ اللَّهُ غَفُورٌ حَليمٌ ا 102 قَدْ سَأَلَها قَوْمٌ مِنْ قَبْلِكُمْ ثُمَّ أَصْبَحُوا بِها كافِرينَ‌

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از چيزهائى نپرسيد كه اگر براى شما آشكار گردد، شما را ناراحت مى‌كند؛ و اگر به هنگام نزول قرآن، از آنها سؤال كنيد، براى شما آشكارمى‌شود؛ خداوند آنها را بخشيده (و ناديده گرفته) است. و خداوند، آمرزنده و بردبار است.

جمعى از پيشينيان شما، از آن سؤال كردند؛ و سپس با آن به مخالفت برخاستند.

شأن نزول:

از پرسش‌هاى بى‌جا بپرهيزيد

در شأن نزول آيات فوق در منابع حديث و تفسير، اقوال مختلفى ديده مى‌شود، ولى آنچه با آيات فوق و تعبيرات آن سازگارتر است، شأن نزولى است كه در «تفسير مجمع البيان» از على بن ابيطالب عليه السلام نقل شده است كه:

روزى پيامبر صلى الله عليه و آله خطبه‌اى خواند و دستور خدا را درباره حج بيان كرد، شخصى به نام «عكاشه»- و به روايتى «سراقه»- گفت: آيا اين دستور براى هر سال است، و

[1] «كافى»، ج 4، ص 396؛ «وسائل الشيعه»، ج 12، ص 415 و 417؛ «بحار الانوار»، ج 20، ص 346 و 347 و ج 96، ص 154 و 156؛ «تفسير عياشى»، ج 1، ص 343؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 327.