(94) يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لَيَبْلُوَنَّكُمُ اللَّهُ بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الصَّيْدِ تَنالُهُ أَيْديكُمْ وَ رِماحُكُمْ لِيَعْلَمَ اللَّهُ مَنْ يَخافُهُ بِالْغَيْبِ فَمَنِ اعْتَدى‌ بَعْدَ ذلِكَ فَلَهُ عَذابٌ أَليمٌ ا 95 يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ وَ مَنْ قَتَلَهُ مِنْكُمْ مُتَعَمِّداً فَجَزاءٌ مِثْلُ ما قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ يَحْكُمُ بِهِ ذَوا عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْياً بالِغَ الْكَعْبَةِ أَوْكَفَّارَةٌ طَعامُ مَساكينَ أَوْ عَدْلُ ذلِكَ صِياماً لِيَذُوقَ وَبالَ أَمْرِهِ عَفَا اللَّهُ عَمَّاسَلَفَ وَ مَنْ عادَ فَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِنْهُ وَ اللَّهُ عَزيزٌ ذُو انْتِقامٍ ا 96 أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَ طَعامُهُ مَتاعاً لَكُمْ وَ لِلسَّيَّارَةِ وَ حُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ ما دُمْتُمْ حُرُماً وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‌

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خداوند شما را به چيزى از شكار كه دست‌ها ونيزه‌هايتان به آن مى‌رسد، مى‌آزمايد؛ تا معلوم شود چه كسى با ايمان به غيب از خدامى‌ترسد؛ و هر كس بعد از آن تجاوز كند، مجازات دردناكى خواهد داشت.

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! در حال احرام، شكار نكنيد؛ و هر كس از شما عمداً آن را به قتل برساند، بايد كفاره‌اى معادل آن از چهارپايان بدهد؛ كفاره‌اى كه دو نفر عادل ازشما، معادل بودن آن را تصديق كنند؛ و به صورت قربانى به (حريم) كعبه برسد؛ يا (به جاى قربانى،) اطعام مستمندان كند؛ يا معادل آن، روزه بگيرد، تا كيفر كار خود را بچشد.

خداوند گذشته را عفو كرده، ولى هر كس تكرار كند، خداوند از او انتقام مى‌گيرد؛ وخداوند، توانا و صاحب انتقام است.

صيد دريا و طعام آن براى شما و كاروانيان حلال است؛ تا (در حال احرام) از آن‌بهره‌مند شويد؛ ولى مادام كه مُحرِم هستيد، شكار صحرا براى شما حرام است؛ و از (نافرمانى) خدائى كه به سوى او محشور مى‌شويد، بترسيد!

شأن نزول:

حكم شكار در سفر حجّ‌

به طورى كه در كتاب «كافى» و بسيارى از تفاسير نقل شده، هنگامى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و مسلمانان در سال «حديبيه» براى عمره با حال احرام حركت كردند.