شايد هم به خاطر موقعيت ويژه‌اى كه داشتند براى هدف جاسوسى اين عمل را انجام دادند) و خوشحال بودند كه مسلمانان آنها را از خود مى‌دانند و ورود به «مدينه» طبعاً براى آنها مشكلى ايجاد نخواهد كرد.

مسلمانان از جريان آگاه شدند، ولى به زودى درباره چگونگى برخورد با اين جمع در ميان مسلمين اختلاف افتاد.

عده‌اى معتقد بودند: بايد اين عده را طرد كرد؛ زيرا در واقع پشتيبان دشمنان اسلامند.

ولى بعضى از افراد ظاهربين و ساده‌دل، با اين طرح مخالفت كرده، گفتند: عجبا! ما چگونه با كسانى كه گواهى به توحيد و نبوت پيامبر صلى الله عليه و آله داده‌اند بجنگيم؟ و تنها به جرم اين كه: هجرت ننمودند، خون آنها را حلال بشمريم؟

آيه فوق نازل شد و دسته دوم را در برابر اين اشتباه ملامت و سپس راهنمائى كرد. [1]

ا 90 إِلَّا الَّذينَ يَصِلُونَ إِلى‌ قَوْمٍ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُمْ ميثاقٌ أَوْ جاؤُكُمْ حَصِرَتْ صُدُورُهُمْ أَنْ يُقاتِلُوكُمْ أَوْ يُقاتِلُوا قَوْمَهُمْ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَسَلَّطَهُمْ عَلَيْكُمْ‌فَلَقاتَلُوكُمْ فَإِنِ اعْتَزَلُوكُمْ فَلَمْ يُقاتِلُوكُمْ وَ أَلْقَوْا إِلَيْكُمُ السَّلَمَ فَما جَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ عَلَيْهِمْ سَبيلًا

مگر آنها كه با هم‌پيمانان شما، پيمان بسته‌اند؛ يا آنها كه به سوى شما مى‌آيند، و از پيكار با شما، يا پيكار با قوم خود ناتوان شده‌اند؛ (نه سر جنگ با شما دارند، و نه توانائى مبارزه با قوم خود.) و اگر خداوند بخواهد، آنان را بر شما مسلط مى‌كند تا با شما پيكار

[1] درباره اين آيه و آيات بعد، شأن نزول‌هاى ديگرى گفته شده، از جمله اين كه: بعضى آن را مربوط به جريان «غزوه احد» دانسته‌اند، در حالى كه آيات بعد- كه اشاره به مسأله مهاجرت مى‌كند- با آن سازگار نيست و مناسب شأن نزولى است كه در بالا ذكر كرديم. «جامع البيان»، ج 5، ص 263؛ «تفسير ابن كثير»، ج 1، ص 545؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 190؛ «زاد المسير»، ج 2، ص 165.