براى تحقق بخشيدن به اهداف تبليغى و تربيتى خود از بسيارى از اين اصول استفاده مى‌كردند و خود سرمشق بزرگى براى اين قسمت از اخلاق فاضله اجتماعى بودند.

طرز برخورد آنان با مردم چنان بوده كه به سرعت آنها را به سوى خود و تعليمات عالى خود جلب و جذب مى‌نمودند، عده‌اى ميل دارند به همه اين امور رنگ اعجاز بدهند در حالى كه چنين نيست، اگر ما هم سنّت و روش آنها را در برخورد با ديگران بكار بنديم به سرعت مى‌توانيم در آنها تأثير بگذاريم و در اعماق روانشان نفوذ كنيم.

قرآن درباره پيغمبر بزرگ اسلام صلى الله عليه و آله و سلم مى‌گويد:

وَيَقُولُونَ هُوَ اذُنٌ قُلْ اذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ‌ [1]

مى‌گويند: او آدم خوش‌باورى است، بگو: خوش باور بودن او به نفع شماست.

و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظّاً غَلِيظَ الْقَلْبِ‌لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ) [2]

به (بركتِ) رحمت الهى در برابر آنان [مردم‌] نرم و (مهربان) شدى! و اگر خشن و سنگدل بودى از اطراف تو پراكنده مى‌شدند.

باز مى‌فرمايد:

لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ انْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ‌

[1]. سوره توبه (9) آيه 61.

[2]. سوره آل عمران (3) آيه 159.