3- استفاده از بحثها اگر بخاطر اين باشد كه ديگران را در راه منافع شخصى خود بكار اندازيم و با نفوذ در فكر آنان نيروهاى آنها را به‌يغما بريم، مسلماً مذموم و نمونه روشنى از استعمار خواهد بود؛ اما اگر بخاطر هماهنگ ساختن نيروها در طريق يك هدف عالى اجتماعى و يا بخاطر اصلاح و تربيت فرد صورت گيرد، ممدوح و از شرايط نخستين يك رهبرى صحيح مى‌باشد.

بنابراين طرز عمل و بكاربردن اين اصول اخلاقى تقريباً در همه‌جا يكسان است، تنها تفاوت در نتيجه و برداشت از آن مى‌باشد.

4- براى نفوذ در ديگران قبل از هر چيز آگاهى و آشنايى به اصول روانشناسى و روانكاوى و ورود به زواياى روح انسان بطور كلى و روح فرد مورد نظر بخصوص لازم است. بعضى ذاتاً با داشتن ذوقهاى خاصى به اين اصول كم و بيش آشنا هستند، كما اينكه عده‌اى نيز بر اثر احتياج و تجربه، تدريجاً از آن آگاه شده‌اند، ولى بسيارى از افراد ناچارند اين اصول را بعنوان درس فراگيرند و بكار برند.

5- اشتباه نشود، تنها آشنايى به طرق تأثير و نفوذ در ديگران كافى نيست، چه بسا افرادى كه از نظر علمى در اين زمينه آگاهى كافى دارند ولى نمى‌توانند آنها را درست بكار بندند، بكار بستن اين اصول نياز به تمرين و آمادگى كافى دارد يعنى بايد بصورت «ملكه اخلاقى» درآيد تا بتوان از آن نتيجه رضايت‌بخش گرفت.

6- از مطالعه شرح حال پيغمبران بزرگ خدا مخصوصاً پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم و ائمه هدى عليهم السلام بخوبى استفاده مى‌شود كه اين بزرگواران‌