عواطف ديگران بقدرى متنوع و وسيع است كه هرگز يك نفر نمى‌تواند به تنهايى آنها را تأمين نمايد بلكه تأمين هريك از اين نيازمنديها- آن هم مطابق طبع مشكل‌پسند بشر- كار افراد و دسته‌هايى است كه هركدام در كار خود متخصص و صاحب فن باشند.

و از سوى ديگر فرار انسان از يكنواختى زندگى و ميل به زندگى بهتر و كاملتر- كه از خصايص زندگى او مى‌باشد و در حيوانات كمتر اثرى از آن ديده مى‌شود- او را وادار مى‌كند كه به زندگى اجتماعى بپيوندد، زيرا اين هدف جز در پرتو تراكم افكار و نيروها و استعدادهاى مختلف امكان‌پذير نيست. اين دو موضوع مهمترين عاملى است كه بشر را به ادامه زندگى اجتماعى وا مى‌دارد.

ارزش اجتماعى‌

گرچه از نظر حقوق اجتماعى همه افراد در برابر همه قوانين يكسانند و اصل مساوات در برابر قانون يكى از اساسى‌ترين پايه‌هاى قوانين حقوقى مترقى محسوب مى‌شود؛ ولى رعايت اين اصل نه بخاطر اين است كه ارزش افراد واقعاً در اجتماع يكسان مى‌باشد بلكه بيشتر به اين منظور است كه براى حفظ نظم و جلوگيرى از سوء استفاده‌هاى جباران و طبقات با نفوذ و استعمار بشر بوسيله بشر راهى جز اين وجود ندارد والّا جاى انكار نيست كه ارزش اجتماعى افراد با هم تفاوت بسيار دارد.

مثلًا هرگز ارزش وجودى يك دانشمند كاردان و خيرخواه و لايق با يك نفر بى‌سواد و لاابالى و فاسد، برابر نيست، ولى اگر بنا شود امتيازاتى‌