است كه 31 روز آن را پى در پى به جا آورد؛ ولى در 18 روز كه در بالا گفته شد پى در پى به جا آوردن لازم نيست.

مسأله 1404. در جايى كه بايد پى در پى روزه بگيرد، اگر در وسط، يك روز را عمداً روزه نگيرد، بايد همه را از نو به جا آورد؛ ولى اگر مانعى پيش آيد مانند عادت ماهانه و نفاس و سفرى كه ناچار از انجام آن است، مى‌تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و لازم نيست از سر بگيرد.

مسأله 1405. اگر روزه‌دار روزه خود را به چيز حرامى باطل كند، بنابر احتياط واجب بايد كفّاره جمع بدهد، يعنى هم يك بنده آزاد كند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم شصت فقير را سير كند (يا به هر كدام از آنها يك مد طعام كه تقريبا 750 گرم است بدهد) و چنانچه هر سه برايش ممكن نباشد هر كدام كه ممكن است بايد انجام دهد (خواه آن چيز حرام، مانند شراب و زنا باشد، يا مانند نزديكى كردن با همسر خود در عادت ماهانه).

مسأله 1406. هرگاه روزه دار نسبت دروغ به خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله دهد يك كفّاره كافى است و كفّاره جمع لازم نيست.

مسأله 1407. اگر روزه دار در يك روز ماه رمضان، چند مرتبه آميزش كند، يك كفّاره بر او واجب است؛ و در صورتى كه آميزش او حرام باشد يك كفّاره جمع دارد و همچنين اگر در يك روز چند مرتبه كارهاى ديگرى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد.

مسأله 1408. اگر روزه دار روزه خود را به چيز حلالى باطل كند، بعد كار حرامى‌كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد، احتياط واجب آن است براى هركدام يك كفّاره بدهد.

مسأله 1409. هرگاه روزه‌دار آروغ بزند و چيزى در دهانش بيايد، نبايد آن را فرو ببرد، و الّا روزه او باطل مى‌شود و قضا و كفّاره دارد، ولى كفّاره جمع لازم نيست.

مسأله 1410. اگر نذر كند كه روز معيّنى را براى خدا روزه بگيرد، چنانچه عمداً