روزه نگيرد يا روزه خود را باطل كند بايد كفّاره بدهد، (و كفّاره آن مانند كفّاره ماه رمضان است).

مسأله 1411. هرگاه به گفته كسى كه سخنش قابل اعتماد نيست و مى‌گويد غروب شده افطار كند، بعد بفهمد غروب نبوده، قضا و كفّاره بر او واجب است.

مسأله 1412. هرگاه روزه خود را عمداً باطل كند، بعد به مسافرت برود، كفّاره از او ساقط نمى‌شود؛ ولى اگر عمداً روزه خود را باطل كند بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا بيمارى براى او پيدا شود كفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1413. هرگاه يقين كند كه آن روز اوّل ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل كند، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1414. همچنين اگر شك كند آخر رمضان است يا اوّل شوال و عمداً روزه را باطل كند بعد معلوم شود روز عيد بوده، كفّاره ندارد.

مسأله 1415. هرگاه روزه‌دار در ماه رمضان با همسر خود كه روزه‌دار است جماع كند چنانچه او را اكراه كرده باشد بايد كفّاره روزه خود و همسرش، هر دو را بدهد و قضا بر هر دو واجب است؛ و اگر او راضى شده، بر هر كدام يك كفّاره واجب مى‌شود، ولى اگر اكراه به مفطرات ديگر كند گناه كرده، امّا كفّاره بر هيچ كدام واجب نيست، امّا آن كسى كه روزه‌اش را خورده بايد قضا كند.

مسأله 1416. هرگاه زن روزه‌دار، شوهر روزه‌دار خود را مجبور به جماع نمايد فقط يك كفّاره بر او واجب است و لازم نيست كفّاره شوهر را بدهد.

مسأله 1417. هرگاه زن در آغاز، مجبور بوده و در اثناء راضى شده احتياط واجب آن است كه مرد دو كفّاره بدهد و بر زن چيزى جز قضا لازم نيست.

مسأله 1418. هرگاه كسى به واسطه مسافرت يا بيمارى روزه نگيرد نمى‌تواند همسر خود را مجبور به جماع نمايد و اگر او را مجبور كند گناه كرده، ولى لازم نيست كفّاره او را هم بدهد.

مسأله 1419. به جا آوردن كفّاره، واجب فورى نيست، ولى نبايد طورى باشد كه بگويند كوتاهى مى‌كند.