به تعبير ديگر، قصد قربت منوب عنه از راه قصد قربت اجير است، و اجير هم كه به فرض نمى‌تواند قصد قربت كند. نتيجه اين كه نمى‌توانيم متعلّق قربت را از متعلّق اجرت جدا سازيم، و با تعدّد موضوع مشكل را حل نماييم؛ بنابراين تضاد همچنان باقى مى‌ماند.

لذا بايد گفت: بهترين راه، و در واقع راه صحيح، منحصرا همان مسأله داعى بر داعى است، كه شرح مفصّل آن گذشت.

راه حلّى از مرحوم ميلانى‌

تا كنون پنج طريق براى حلّ مشكل قصد قربت در عبادات استيجارى بيان كرديم. ششمين طريق، مطلبى است كه از مرحوم آية اللّه ميلانى نقل كرده‌اند. ايشان مى‌فرمايد:

اداى دين واجب است، چه دين الهى باشد، يا دين مردمى.

بنابراين، چه اشكال دارد كه به هنگام اداى دين قصد اطاعت امر خدا كنيم.

به عبارت ديگر، هنگامى كه شخصى پول مى‌گيرد و براى انجام عبادتى اجير مى‌شود، او مديون مردم است، و همان گونه كه گفتيم اداى دين يكى از واجبات الهى است. اجير به هنگام انجام نماز استيجارى، قصد اداى دين مى‌كند قربة الى اللّه. بدين وسيله مشكل قصد قربت حل مى‌گردد.

نقد و بررسى‌

انصاف اين است كه اين راه، به همان راه سوّم كه در عروة الوثقى‌