آمده، كه قصد قربت را از امر «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» گرفته، بر مى‌گردد، كه به طور مشروح همراه با جواب و نقد آن گذشت.

راههاى ديگرى نيز برخى فقها گفته‌اند، كه تقريبا به همين چند راه حل بازمى‌گردد. لهذا از ذكر آن صرفنظر مى‌كنيم.

يادآورى سه نكته‌

1- شخصى كه براى عبادات استيجارى اجير مى‌شود، آيا بايد مستحبّات آن عبادت را نيز انجام دهد، يا مى‌تواند به واجبات قناعت كند؟

سخ: برخى معتقدند كه اكتفا به واجبات اشكالى ندارد؛ چون بدون شك عبادت به عملى كه اكتفا بر واجبات شود صدق مى‌كند.

ولى انصاف آن است كه اطلاق استيجار و اجاره منصرف به فرد معمول و متعارف است. يعنى هنگامى كه شخصى براى نماز اجير مى‌شود، و هيچ قيد و شرطى مطرح نمى‌گردد، منظور اين است كه همان نمازى كه غالب مردم مى‌خوانند انجام دهد. يعنى اگر مردم غالبا فقط به واجبات نماز قناعت مى‌كنند، اجير هم مى‌تواند به واجبات قناعت كند، و اگر مردم مقدارى از مستحبّات را نيز انجام مى‌دهند، اجير هم بايد آن مقدار از مستحبّات را انجام دهد؛ مانند قنوت، سلامهاى سه‌گانه، و سه مرتبه تسبيحات اربعه؛ به همين جهت ما معتقديم كه اجير در هر جلسه احتياطا يك اقامه نيز بگويد.

2- آيا اجير موظّف است عبادات استيجارى را بر طبق فتواى مرجع تقليد منوب عنه انجام دهد، يا مطابق نظر مرجع خودش؟