2- چه كسى قصد قربت مى‌كند، نايب يا منوب عنه؟

دوّمين راه براى حلّ مشكل اين است كه گفته شود:

در عبادتهاى استيجارى، كه مانند ساير عبادات نياز به قصد قربت دارد، چه كسى بايد قصد قربت كند؟ آيا نايب قصد قربت مى‌كند، يا منوب عنه، يعنى شخصى كه عبادت از طرف او انجام مى‌شود؟!

پاسخ اين سؤال چنين است: از آنجا كه منوب عنه مى‌خواهد با اين عبادت به خداوند نزديكتر شود پس او بايد قصد قربت كند نه نايب، و منوب عنه به هنگام پرداخت وجه به نايب قصد قربت مى‌كند، ولى نايب كه وجه را مى‌گيرد لازم نيست قصد قربت كند، و به انگيزه همان اجرت، عبادت را انجام مى‌دهد.

بنابراين، مشكل قصد قربت را با تعدّد موضوع از بين مى‌بريم.

يعنى نايب كه نمى‌تواند قصد قربت كند، اين قصد براى او لازم نيست، و منوب عنه كه بايد قصد قربت كند گرفتار تضادّى نيست، و در كار خود قصد قربت دارد.

اين راه نيز قابل مناقشه است؛ زيرا منوب عنه، كه قصد تقرّب إلى اللّه را دارد، با چه چيز متقرّب إلى اللّه مى‌شود؟ آيا به صرف پرداخت پول و اجرت اجير تقرّب مى‌جويد؟ يا اين كه تقرّب زمانى حاصل مى‌شود كه آن عبادت انجام گردد؟ بدون شك آن چه باعث تقرّب مى‌شود نفس عبادت است، نه دادن اجرت؛ در حالى كه قصد قربت در اين فرض مقارن با پرداخت اجرت صورت مى‌گيرد، نه هنگام انجام عبادت.