بيگانگى با وضع موجود، و عنصر اثبات خواهان وضع بهترى بودن است.

و اگر اين دو جنبه در روح انسان به صورت ريشه‌دار نفوذ كند، سرچشمه دو رشته اعمال دامنه‌دار خواهد شد؛ زيرا اعتقادات سطحى ممكن است اثرش از گفتار و سخن تجاوز نكند، امّا اعتقادات عميق هميشه آثار عملى گسترده‌اى به دنبال خواهد داشت.

اين دو رشته اعمال عبارتند از ترك هر گونه همكارى و هماهنگى با عوامل ظلم، فساد، جنگ، خونريزى و حتّى مبارزه و درگيرى با آنها از يك سو، و خودسازى، خوديارى و جلب آمادگيهاى جسمى، روحى، مادّى و معنوى، براى شكل دادن به آن حكومت واحد جهانى و مردمى از سوى ديگر؛ و اگر دقّت كنيم مى‌بينيم هر دو قسمت آن سازنده و عامل تحرّك، آگاهى و بيدارى است.

با توجّه به مفهوم اصلى‌ «انتظار»، معناى روايات متعدّدى كه در بالا در مورد پاداش و نتيجه كار «منتظران» نقل كرديم، به خوبى درك مى‌شود. اكنون مى‌فهميم كه چرا «منتظران واقعى» گاهى همانند كسى كه در خيمه حضرت مهدى عليه السلام يا زير پرچم او، يا كسى كه در راه خدا شمشير مى‌زند، يا به خون خود آغشته شده، يا شهيد گشته شمرده شده است.

آيا اينها مراحل مختلف و درجات مجاهده در راه حقّ و عدالت نيست كه متناسب با مقدار آمادگى و درجه انتظار افراد است، يعنى همان طور كه ميزان فداكارى مجاهدان راه خدا و نقش آنها باهم متفاوت است، انتظار، خودسازى و آمادگى نيز درجات مختلفى دارد كه هر كدام از اينها با يكى از آنها از نظر مقدّمات و نتيجه شباهت دارد. هر دو جهادند و هر دو آمادگى مى‌خواهند و خودسازى؛ كسى كه در خيمه رهبرِ چنان حكومتى قرار گرفته، يعنى در مركز ستاد فرماندهى يك حكومت جهانى است، نمى‌تواند يك فرد غافل، بى‌خبر و بى‌تفاوت بوده باشد، آن جا جاى هر كس نيست، جاى افرادى است كه به حق، شايستگى چنان موقعيّت‌