تشابه بين مسأله انتظار و جهاد و مبارزه با دشمن در آخرين شكل خود وجود دارد؛ گاهى همانند كسى كه در زير پرچم اوست، گاهى همانند مجاهدان در خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله، گاهى همانند شهيدان.

در روايات متعدّدى نيز انتظار چنين حكومتى را داشتن، به عنوان بالاترين عبادت معرّفى شده است، از جمله در حديثى مى‌خوانيم كه پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«أفْضَلُ أعْمَالِ أُمَّتِى إنْتِظَارُ الفَرَجِ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ». [1]

و در حديث ديگرى از پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«أفْضَلُ العِبَادَةِ انْتِظَارُ الَفَرجِ‌؛ بهترين اعمال امّت من انتظار فرج است». [2]

اين حديث اعم از اين كه‌ «انتظار فرج» را به معناى وسيع كلمه، شامل شود و يا به مفهوم خاص، يعنى‌ «انتظار ظهور مصلح جهانى» باشد، اهمّيّت انتظار را در مورد بحث ما روشن مى‌سازد.

2- مفهوم انتظار

«انتظار» يا آينده‌نگرى به حالت كسى گفته مى‌شود كه از وضع موجود ناراحت است و براى ايجاد وضع بهترى تلاش مى‌كند، به عنوان مثال بيمارى كه انتظار بهبودى مى‌كشد، يا پدرى كه در انتظار بازگشت فرزندش از سفر است، از بيمارى يا فراق فرزند ناراحت بوده و براى وضع بهترى مى‌كوشد، همچنين تاجرى كه از بازار آشفته ناراحت است و در انتظار فرو نشستن بحران اقتصادى است، اين دو حالت را دارد.

بنابراين مسأله انتظار حكومت حق و عدالت مهدى (عج) و قيام مصلح جهانى در واقع مركّب از دو «عنصر» است، «عنصر نفى» و «عنصر اثبات» عنصر نفى همان اعلام‌

[1]. بحارالانوار، ج 50، ص 318.

[2]. همان، ج 52، ص 125.