در توصيف سوّم و چهارم مى‌فرمايد: «نكات شگفت‌آور قرآن هرگز فانى نمى‌شود و اسرار نهفته آن هرگز پايان نمى‌پذيرد» (لا تفنى عجائبه، و لا تنقضي غرائبه).

ممكن است تفاوت اين دو جمله در اين باشد كه جمله اوّل (لا تفنى عجائبه) اشاره به جاودانگى و ابدى بودن شگفتيها و زيباييها و حقايق برجسته قرآن مى‌كند، چرا كه كتابهاى زيادى را مى‌توان نام برد كه در عصر خود، بسيار شگفت‌آور و جالب بودند ولى با گذشت زمان گرد و غبار كهنگى بر آنها نشست و شگفتيهايش بى‌رنگ شد ولى قرآن هرگز چنين كتابى نيست، چرا كه تمام كسانى كه با آن آشنا هستند هميشه از مطالعه و غور و بررسى در الفاظ و معانيش لذّت مى‌برند.

جمله دوّم اشاره به اسرار نهفته قرآن است كه با گذشت زمان هر روز بخش تازه‌اى از آن آشكار مى‌گردد (فراموش نكنيد كه «غرائب» جمع «غريب» از ماده «غربت» و «غروب» به معنى دور شدن از موطن، يا پنهان گشتن است و اين تعبير تناسب نزديكى با اسرار نهفته قرآن دارد).

در پنجمين و آخرين توصيف مى‌فرمايد: «ظلمات و تاريكيها جز در پرتو نور قرآن برطرف نخواهد شد!» (و لا تكشف الظّلمات الّا به).

نه تنها ظلمت جهل و تاريكى كفر و بى‌ايمانى و بى‌تقوايى، بلكه ظلمات در صحنه زندگى اجتماعى و سياسى و اقتصادى نيز بدون تعليمات قرآن از ميان نخواهد رفت.

امروز با اين كه دنيا از نظر صنايع، فوق العاده پيشرفت كرده، ولى با اين حال انواع ظلمتها بر جامعه بشرى سايه شوم خود را گسترده است، جنگها و خونريزيها، ظلم و بى‌عدالتيها، فقر و بدبختى و از همه مهمتر ناآراميهاى درونى همه جا را فرا گرفته و تمام اينها نتيجه مستقيم ضعف ايمان و تقوا و فقر اخلاقى و معنوى است كه بهترين راه درمان آن پناه بردن به قرآن است.

از همه اسفناكتر رها كردن قرآن و پناه بردن به آراى ظنّى و افكار قاصر بشرى در