«از اين گروهى كه در ميان امواج جهل و نادانى زندگى مى‌كنند و در گمراهى جان مى‌دهند به خدا شكايت مى‌كنم!» (الى اللّه اشكو من معشر يعيشون جهّالا، و يموتون ضلّالا).

در واقع در اين فراز، توصيفهاى ديگرى براى معرّفى اين گروه و تكميل مباحث گذشته بيان مى‌كند كه اين يكى از آنهاست. آرى تمام زندگى آنان در جهل و نادانى سپرى مى‌شود و به همين دليل مرگشان در ضلالت و گمراهى است (در واقع جمله دوّم نتيجه اجتناب‌ناپذير جمله اوّل است!) چگونه ممكن است سراسر زندگى انسان در جهل بگذرد و او گمراه از دنيا نرود! در توصيف ديگرى از آنها كه يكى از بهترين نشانه‌ها براى شناختن اين گروه است، مى‌فرمايد:

«در ميان آنها متاعى كسادتر از قرآن مجيد نيست، اگر درست خوانده و تفسير شود! و متاعى بهتر و گرانبهاتر از آن نزد آنها وجود ندارد، اگر آن را از مفاهيم اصليش تحريف كنند (و مطابق هواى نفس آنها تفسير نمايند.)» (ليس فيهم سلعة [1] ابور [2] من الكتاب اذا تلى حقّ تلاوته، و لا سلعة انفق‌ [3] بيعا و لا اغلى ثمنا من الكتاب‌

[1] «سلعه» (بر وزن فرقه) به معنى متاع و مال التجاره است و در اصل از ماده «سلع» به معنى شكاف يا شكاف در كوهها گرفته شده و از آنجا كه «مال التجاره» آشكارا در برابر چشم همه قرار داده مى‌شود، به آن «سلعه» گفتند.

[2] «ابور» از ماده «بور» (بر وزن غور) به معنى هلاكت و فساد است، و از آن جهت كه كسادى بازار موجب هلاكت سرمايه‌ها و مردم مى‌شود اين واژه به آن اطلاق شده است.

[3] «انفق» از ماده «نفاق» و «نفوق» در اصل به معنى از بين رفتن چيزى است و بخشش را از آن جهت «انفاق» مى‌گويند كه به ظاهر اموال مورد انفاق از دست مى‌رود هر چند در معنا پاداشى به مراتب عظيم‌تر خواهد داشت. همچنين به رواج متاع در بازار «نفاق» (بر وزن طلاق) گفته مى‌شود چون به زودى از طرف خريداران، خريدارى مى‌شود و از بازار بيرون مى‌رود.