«نهج البلاغه» در خطبه‌هاى ديگر نيز سخنان فراوانى وارد شده است. از جمله در حديثى مى‌خوانيم كه رسول خدا (ص) فرمود: «كلّ بدعة ضلالة و كلّ ضلالة فى النّار، هر بدعتى گمراهى است و هر گمراهى در دوزخ است». [1] در حديث ديگرى از همان حضرت آمده است: «ابى اللّه لصاحب البدعة بالتّوبة قيل يا رسول اللّه و كيف ذلك؟ قال: انّه قد أشرب قلبه حبّها، خداوند توبه صاحب بدعت را هرگز نمى‌پذيرد! عرض كردند يا رسول اللّه چگونه چنين چيزى ممكن است؟ فرمود: به خاطر اين كه محبّت آن بدعت در اعماق دلش جاى گرفته است». [2] «بدعت» در لغت به معنى انجام يك امر بى‌سابقه است، ولى در ميان فقها و علماى اسلام به معنى كاستن يا افزودن چيزى بر دين است بدون هيچ دليل معتبر، و از آنجا كه معارف و احكام الهى بايد از طريق وحى و ادلّه معتبر به ثبوت برسد، هر بدعتى گناه بزرگ و عظيمى است و معمولا تمام انحرافات از بدعتها شروع شده است و اگر جلوى بدعت گرفته نشود، هر كس با سليقه شخصى و فكر قاصر خود چيزى بر آيين خدا بيفزايد و يا از آن بكاهد، مدّتى نمى‌گذرد كه دين الهى به طور كلّى مسخ، محو و نابود مى‌گردد، و اين قانون تحريم بدعت بوده كه تاكنون قرآن و اسلام را نگه داشته است.

بسيارى از بدعتها به خاطر شرايطى به سرعت پخش مى‌شود و گاه در طول زمان باقى مى‌ماند و گروههاى كثيرى را به انحراف مى‌كشاند و بار گناه بدعتگذار را روز به روز سنگين مى‌كند، به همين دليل در حديثى از امام صادق (ع) مى‌خوانيم كه: مردى در گذشته تحت تأثير وساوس شيطانى، بدعتى گذارد و مردم را به سوى آن دعوت كرد، گروهى تحت تأثير او واقع شدند، بعد به خود

[1] «شرح نهج البلاغه خويى»، جلد 3، صفحه 251.

[2] «اصول كافى»، جلد 1، صفحه 54، باب «البدع ...».