سنّة سيّئة فعمل بها بعده كان عليه وزره و مثل اوزارهم من غير ان ينقص من اوزارهم شيئا، كسى كه سنّت حسنه‌اى بگذارد كه بعد از او به آن عمل شود، هم اجر خودش را مى‌برد و هم مانند اجر كسانى كه به آن عمل كرده‌اند، بى‌آن كه از اجر آنها چيزى كم كند، و كسى كه سنّت بدى بگذارد و بعد از او به آن عمل شود، بار سنگين گناه آن را بر دوش مى‌كشد و هم بار گناه كسانى كه به آن عمل كرده‌اند، بى‌آن كه چيزى از گناهان آنها كم كند». [1] اين تعبير هشدار مهمّى است به افرادى كه در راه بدعتها گام بر مى‌دارند و پايه‌گذار ضلالتها هستند كه بدبختى آنها منحصر به دوران حياتشان نيست، گاه تا هزاران سال بعد از آن بايد كفّاره اعمال خويش را بدهند.

على (ع) در خطبه 164 نيز تعبير تكان دهنده ديگرى دارد، مى‌فرمايد: «و انّ شرّ النّاس عند اللّه امام جائر ضلّ و ضلّ به فامات سنّة ماخوذة و احيى بدعة متروكة، بدترين مردم نزد پروردگار پيشواى ستمگرى است كه هم خودش گمراه شده و هم مردم به وسيله او به گمراهى كشيده شده‌اند، سنّتهاى نيكوى پيشين را از بين برده و بدعتهاى متروك و فراموش شده را زنده كرده است».

در هفتمين و هشتمين توصيف كه نتيجه مستقيم توصيفهاى سابق است، مى‌فرمايد: «او بار گناهان كسانى را كه گمراه ساخته به دوش مى‌كشد و همواره در گرو گناهان خويش است» (حمّال خطايا غيره، رهن بخطيئته).

اين سخن يك بيان تعبّدى نيست، بلكه كاملا منطقى است. چرا كه هر گونه معاونت و كمك به گناه سبب شركت در آن گناه است، و از آن جا كه پيروان اين پيشوايان گمراه با اراده خويش اين راه را پيمودند چيزى از گناهان آنها نيز كاسته نمى‌شود.

[1] «ميزان الحكمه»، جلد 4، صفحه 566- مضمون حديث در روايات متعدّد و كتب بسيار آمده است.