مى‌گويد: «وَ ما دُعاءُ الْكافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلالٍ»، و دعوت كافران جز در ضلالت و گمراهى نخواهد بود». [1] در باره حقيقت بدعت و انگيزه‌ها و نتايج آن، بحثى داريم كه در نكته‌ها خواهد آمد.

در چهارمين وصف كه در حقيقت نتيجه اوصاف پيشين است، مى‌فرمايد:

«چنين كسى مايه انحراف كسانى است كه فريبش را خورده‌اند» (فهو فتنة لمن افتتن به).

همان كسانى كه بر اثر خوش‌باورى يا فريب ظاهر خوردن، به او دل مى‌بندند و او را مقتدا و پيشواى خود مى‌پندارند و به او اعتماد مى‌كنند، بديهى است آن كس كه دلبسته بدعتها و دعوت كننده به ضلالتهاست، مايه گمراهى گروههاى زيادى مى‌شود.

در پنجمين و ششمين توصيف چنين كسانى مى‌افزايد: «او هم خودش از طريق هدايت پيشينيان گمراه شده و هم گمراه كننده كسانى است كه در زندگى او يا پس از مرگش به او اقتدا مى‌كنند» (ضالّ عن هدى من كان قبله، مضلّ لمن اقتدى به في حياته و بعد وفاته).

منظور از «من كان قبله» پيامبران و اوصياى بر حقّ آنان است، اشاره به اين كه راه هدايت از پيش روشن شده و عذرى براى پوييدن راه ضلالت وجود ندارد، با اين حال راه پر نور هدايت را رها ساخته و در كوره راه تاريك ضلالت فرو افتاده است.

از همه اسفبارتر اين كه اين گونه اشخاص، تنها در حياتشان مايه گمراهى نيستند، بلكه بعد از وفات نيز تا قرنها و تا هزاران سال در گمراهى گمراهان سهيم و شريكند، زيرا طبق حديث معروف نبوى «من سنّ سنّة حسنة عمل بها من بعده كان له اجره و مثل اجورهم من غير ان ينقص من اجورهم شيئا، و من سنّ‌

[1] سوره رعد، آيه 14.