هزار نفر بودند و لشكر «معاويه» نيز به آن جا رسيده بود.

بعضى از ياران امام (ع) مى‌خواستند جنگ را آغاز كنند، «معاويه» نامه‌اى براى حضرت نوشت و درخواست كرد كه شتاب نكنند. امام (ع) كه مى‌خواست تا امكان دارد، درگيرى واقع نشود، دستور خوددارى را داد و با خويشتن‌دارى بسيار، بارها و بارها با اعزام نمايندگان و ارسال نامه، از آنها خواست كه دست از راه خلاف بردارند و به صفوف مسلمانان بپيوندند و مشكل را از راه مذاكره حل كنند و عجيب اين كه ماهها به اين صورت گذشت و با اين كه گروهى بى‌صبرانه از امام مى‌خواستند جنگ شروع شود امّا امام همچنان خويشتن‌دارى نشان مى‌داد.

ولى هيچ يك از اين امور سودى نبخشيد. گر چه در اين ايّام جنگهاى پراكنده‌اى صورت مى‌گرفت، ولى سعى مى‌شد دامنه جنگ گسترش پيدا نكند، سرانجام آتش جنگ در ماه ذى الحجّه سال 37 شعله‌ور شد و درگيرى شديد روى داد، ولى با فرا رسيدن ماه محرّم، به احترام اين ماه، جنگ متوقّف شد و باز ارسال پيامها و اعزام نمايندگان از سوى امام آغاز شد، با پايان گرفتن ماه محرم، جنگ با شدّت تمام شروع شد و روز هشتم ماه صفر بود كه حمله همگانى صورت گرفت و تا شب ادامه داشت، صبح روز دهم ماه صفر بعد از نماز صبح دو لشكر به سختى با يكديگر به نبرد پرداختند، لشكر شام سخت وامانده شده بود و لشكر امام به سرعت پيشروى مى‌كرد و چيزى نمانده بود كه طومار شاميان درهم پيچيده شود.

عجيب اين كه در شب نيمه اين ماه كه ليلة الهريرش مى‌نامند (هرير به معناى زوزه كشيدن است چون سپاه معاويه در زير ضربات سپاه امام، گويى زوزه مى‌كشيد) نيز جنگ ادامه يافت. هنگامى كه لشكر شام نزديك شدن لحظه‌هاى نابودى خود را احساس كردند «عمرو عاص» كه به خدعه و نيرنگ معروف بود بنا به درخواست «معاويه» چاره‌اى انديشيد و آن اين كه به سپاه شام دستور داد:

«قرآنها را بر سر نيزه كنند و بگويند ما تابع قرآنيم و هر چه قرآن ميان ما و شما